Yallah

Lbidia 03 – 03 – 2015


Lieve allemaal ,

Na een onrustige nacht door de ruziënde brullende en vechtende kamelen die om wat voor reden dan ook onrustig bleven was iedereen al vroeg uit de veren.

Om half zeven slopen we gezamenlijk met ieder een gekleurde ballon aan een draadje in de hand en van die gekke toeters die uitrolden als men er op blies naar het tentje van Bea die 60 jaar werd ……… We zongen en toeterden uit volle borst en toen heel voorzichtig haar slaperige lachende gezicht door het geopende tentdoek verscheen propten we snel alle ballonnen naar binnen ……… Met gevolg , een propvolle tent.


Bea bond de ballonnen aan de kamelen dus zo wilde het dat zich na het ontbijt een bonte stoet langzaam in beweging zette. De eerste uren liepen wij over stenige ongelijkmatige vlaktes die langzaam overgingen in losse ongelijkmatige keien die slechts nog steentjes te noemen waren tegen lunchtijd maar waar we ook op liepen het was moeilijk en zwaar begaanbaar en bood weinig voordelen.

We zochten de schaduw van de twee eenzame Tamarisken in de buurt van wat zand , daar we door onze broodvoorraad heen waren werd er eerst brood gebakken in de as van een gedoofd vuurtje . Een grote ronde deegplak ( Pizzamodel ) werd op de as gelegd en bedekt met zand. Tijdens het proces zag je net als bij een vulkaan het zand borrelen na tien minuten kwam het zand omhoog door het rijzende brood dat zeker 10 cm dik werd. Het zand werd weggeveegd de as er nog eens afgeklopt en ik at het lekkerste geurigste brood ooit , de korst was hard en knapperig de inhoud luchtig , smeuïg warm en vol van smaak daarbij aten we een verrukkelijke salade en dronken kannen hete thee.

We passeerden enkele tegemoet komende kleinere karavanen waarvan de mensen vriendelijk knikkend groette maar zwijgend verder liepen.

Wellicht bevangen door een woestijn psychose liet Dirk Jan zich plotseling met zijn armen en benen gespreid plat voorover op zijn buik in het eerste losse warme duin zand vallen daarbij wild zwemmende bewegingen makend en opgewonden zand , zand , zand ......... riep. Er werd lacherig en opgelucht op gereageerd want iedereen had genoeg van het moeizame geploeter over rotsachtige , stenige en ongelijkmatig lopende vlaktes en keek verlangend uit naar de warme fluweel zachte okergele duinen.


Het landschap werd nog droger maar rijker aan een bijna wonderlijke vegetatie waar ik maar geen genoeg van kon krijgen , ik bleef fotograferen , kijken , ruiken en voelen aan planten en bloemen en mijn verwondering uitspreken aan Ton die zeulend met zijn telelenzen vanuit elke waanzinnige hoek al het schoons bleef fotograferen.

Plotseling stond Mohamed voor onze neus die geïrriteerd riep ; Yallah ( opschieten ) en uitlegde dat we bij elkaar moesten blijven omdat het gevaarlijk was en je elkaar snel uit het zicht verloor. We waren in ons enthousiasme inderdaad wel erg ver achterop geraakt boden onze excuses aan en sloten ons weer aan bij de groep.

We stapten op grote ongelijk matige okergele leemschollen vlaktes waar je precies in het midden op moest stappen want anders wipten ze op en sloegen genadeloos tegen je schenen , dan waren het weer niet meer als leem schilvers die vrolijk knisperden onder je voeten en mij even aan een Hollandse winter deden denken. Daar kwamen eindelijk de eerste goud rood gekleurde zandduinen in zicht met daarboven een reeds laag hangende zon , de avond zou snel invallen.

Mohamed gebood ons om als groep bij elkaar te blijven vannacht want we stonden aan een toeristische niet ongevaarlijke route waar we de eerste en enigste keer voor onze bivak plek moesten betalen , al die andere nachten kampeerden we waar het zo uitkwam.

Die avond vierden wij de verjaardag van Bea in de grote bivaktent met een door haar mee gebracht glaasje Port en heerlijke Petit fours uit Marrakesh en door de tentopening zag ik in het blauw zachte licht van de maan de silhouetten van de rondscharrelende kamelen tegen een ontroerend mooi duinlandschap.

Liefs Rita.