Alleen met de geluiden van de woestijn
Door: Rita
Blijf op de hoogte en volg Rita
26 Maart 2015 | Marokko, Zagora
Dix Huit 08 – 03 – 2015
Lieve allemaal ,
Vandaag was het alweer onze laatste wandeldag van Lamesafi naar Dix Huit .
Langzaam liepen wij door een gebied met tamarisken en zandduinen terug naar de bewoonde wereld. Naar mate het landschap vlakker werd kneep mijn hart meer samen en werd ik stiller ……… met pijn in mijn hart liep ik de laatste uren door deze heerlijke woestenij ……….
Tijdens de lunch waren allen wat stiller als normaal ieder nam op zijn eigen wijze afscheid maar ik wist zeker dat niet een onder ons dit niet met gemengde gevoelens deed.
Ons bivak Dix Huit lag tussen de woestijnstadjes Tagounite en Mhamid een gebied met lage struikjes aan de voet van een bergketen.
Bij aankomst lagen Nelleke en Elna die vanochtend door een speciale terrein wagen vervoerd werden naar onze eindbestemming heerlijk op een matras in de schaduw van een tamarisk. Tevens was er iemand van onze begeleiders meegegaan met de nodige bivak spullen.
De keukentent stond al en het had beiden aan niets ontbroken.
Nog een nacht wilde ik helemaal alleen door brengen in dit stille , stille
land , ik sjouwde en sjouwde met mijn loodzware flightbag , Ton die het zag riep dat er nog een plekje was en dat ik bij hem en nog twee reisgenoten kon komen staan maar ik riep dat ik helemaal alleen wilde staan.
De grond was hard ongelooflijk hard met een dikke steen sloeg ik enkele haringen dubbel op de stenen ondergrond. Mijn hart huilde …….. om het naderende afscheid een kameel die een kijkje kwam nemen keek mij met prachtige grote bedroefde ogen omfloerst door de langste wimpers ooit aan. Ook mijn reserve haringen moesten eraan geloven en als een ervaren woestijn muis keek ik naar de lucht en besloot dat er geen zandstorm kwam dus wat haringen minder was ook al geen probleem.
Het was knus en warm in de grote bivaktent we dronken thee en kletsten gezellig pas toen de opkomende maan de sterrenhemel deed verbleken zocht ik mijn tent op en bij het afscheid merkte Joost op dat ik wel heel erg ver weg stond en dat vond ik nu het eenmaal donker was eigenlijk zelf ook wel.
Even was ik mijn oriëntatie kwijt en zocht in het felle licht van mijn zaklamp naar mijn tentje dat toen ik het eenmaal vond omringd werd door kamelen ……….. Ik had het kunnen weten want waar mijn tentje stond was het meeste groen …….. Gezellig nu was ik toch niet alleen vannacht en onder hun toeziend oog deed ik een snelle plas en heb die nacht nog uren liggen kijken en luisteren naar het leven in de woestijn.
Liefs Rita
Lieve allemaal ,
Vandaag was het alweer onze laatste wandeldag van Lamesafi naar Dix Huit .
Langzaam liepen wij door een gebied met tamarisken en zandduinen terug naar de bewoonde wereld. Naar mate het landschap vlakker werd kneep mijn hart meer samen en werd ik stiller ……… met pijn in mijn hart liep ik de laatste uren door deze heerlijke woestenij ……….
Tijdens de lunch waren allen wat stiller als normaal ieder nam op zijn eigen wijze afscheid maar ik wist zeker dat niet een onder ons dit niet met gemengde gevoelens deed.
Ons bivak Dix Huit lag tussen de woestijnstadjes Tagounite en Mhamid een gebied met lage struikjes aan de voet van een bergketen.
Bij aankomst lagen Nelleke en Elna die vanochtend door een speciale terrein wagen vervoerd werden naar onze eindbestemming heerlijk op een matras in de schaduw van een tamarisk. Tevens was er iemand van onze begeleiders meegegaan met de nodige bivak spullen.
De keukentent stond al en het had beiden aan niets ontbroken.
Nog een nacht wilde ik helemaal alleen door brengen in dit stille , stille
land , ik sjouwde en sjouwde met mijn loodzware flightbag , Ton die het zag riep dat er nog een plekje was en dat ik bij hem en nog twee reisgenoten kon komen staan maar ik riep dat ik helemaal alleen wilde staan.
De grond was hard ongelooflijk hard met een dikke steen sloeg ik enkele haringen dubbel op de stenen ondergrond. Mijn hart huilde …….. om het naderende afscheid een kameel die een kijkje kwam nemen keek mij met prachtige grote bedroefde ogen omfloerst door de langste wimpers ooit aan. Ook mijn reserve haringen moesten eraan geloven en als een ervaren woestijn muis keek ik naar de lucht en besloot dat er geen zandstorm kwam dus wat haringen minder was ook al geen probleem.
Het was knus en warm in de grote bivaktent we dronken thee en kletsten gezellig pas toen de opkomende maan de sterrenhemel deed verbleken zocht ik mijn tent op en bij het afscheid merkte Joost op dat ik wel heel erg ver weg stond en dat vond ik nu het eenmaal donker was eigenlijk zelf ook wel.
Even was ik mijn oriëntatie kwijt en zocht in het felle licht van mijn zaklamp naar mijn tentje dat toen ik het eenmaal vond omringd werd door kamelen ……….. Ik had het kunnen weten want waar mijn tentje stond was het meeste groen …….. Gezellig nu was ik toch niet alleen vannacht en onder hun toeziend oog deed ik een snelle plas en heb die nacht nog uren liggen kijken en luisteren naar het leven in de woestijn.
Liefs Rita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
