Het stille rode dorp

Castrillo de Los Polvazares 17 – 09 – 2016


Lieve allemaal ,

Langs een bron die zich voor de kerk onder het niveau van de straat bevond verliet ik het dorp. Mijn voetstappen weerkaatsten tegen de gevels van de in nauwe straten gelegen huizen waarvan de luiken veelal nog gesloten waren op dit vroege uur van de dag. Buiten het dorp liep ik over een onverharde weg verder en kwam na twee uur en een gemakkelijke stijging aan op een pas waar de natuurlijke vegetatie begon, er bloeiden veel zonneroosjes en vanaf de pas liep ik weer naar beneden en kwam door een vochtig eikenbos al spoedig op de hoogvlakte van de Páramo waar het bloeiende witte wolkige gras haar bloemen als spinnenraggen over de weidse velden strooide waarin de laatste dauwdruppels glinsterden als kristallen in de bleke zonnestralen. In de verte lagen de Montes de Léon ik naderde de
bergen er volgden akkers , een bos met steeneiken waardoor ik door twee inzinkingen door het terrein liep.

Er was veel geknutseld onderweg , ik passeerde hartjes , poppen , wensen , spreuken ,
kruizen , een echtpaar dat al zeven jaar in de natuur leefde bood gratis , fruit , cake , koeken en drinken aan , de vrouw bereidde een bananencake , er stond zelfs een bank met overkapping waarop men kon rusten en waarvan ik dankbaar gebruik maakte. Ik at er verse vijgen met kaas , hurkte bij de vrouw aan het vuur terwijl zij mij vertelde hoe ze leefden. Zij was zo vriendelijk en zo rustig , geen stress , geen haast , niets alleen een leven in de natuur zij was mooi en puur en ik bewonderde haar….

Onverwacht net na het passeren van een boerderij werd ik getroffen door het prachtige uitzicht op Astorga , waar ik even later stil stond bij het kruis ( Crucero de San Toribio ) dat de oude route markeerde. Het was een heerlijke wandeldag en net voordat ik aan de afdaling begon riep een man die op een bankje zat mij en vroeg of ik even wilde gaan zitten omdat hij een lied voor mij wilde zingen. Nieuwsgierig geworden nam ik plaats naast hem op de bank en vol vuur en verve zong hij het lied Perigrina , als er sterren aan de hemel hadden gestaan waren ze vast naar beneden gevallen , zo enthousiast was de man. Hij draaide zijn gitaar met een zekere regelmaat behendig rond , was zelf verrast dat het telkens lukte en speelde dan weer verder. We lachten en ik bewoog mee op het ritme van de muziek. Inmiddels had zich een handje vol mensen om ons heen geschaard die heupwiegend mee dansten ….. Er werd geklapt en ik dankte hem voor dit heerlijke intermezzo…..

Ik dwaalde door Astorga met haar Romeinse stadsmuren , Romeinse poort , huizen , tempels , kanalen stelsels en thermen , zelfs met een museum dat gebouwd werd op de fundamenten van het Romeinse forum , genoot van het bisschoppelijk paleis een schepping van Gaudi ,
lunchte op het gezellige plein bij de kathedraal , werd getroffen door de bijzonder vriendelijke inwoners ervan en besloot op hetzelfde terras om af te wijken van de route en liep naar Castrillo Los Polvadares .

De aarde kleurde rood , diep warm rood , het zonnetje brandde de weg er naar toe was troosteloos en achter een groot kruisbeeld en wat struikgewas ontdeed ik me van mijn laagjes bovenkleding en liep in een T.shirt verder. Er stopte een camper met een goedlachs Amerikaans echtpaar die zich verbaasd afvroegen wat mij bezielde om zo zwaar bepakt door het Spaanse land te sjokken en boden mij een lift aan , waarvoor ik vriendelijk dankte nadat ik hen had uitgelegd wat mij dreef. In een klein gehucht werd ik onverwacht verwelkomd door de drie vrouwen uit Las Vegas waarmee ik een ijs at op een terras en het laatste stuk naar het gezamenlijke doel liep.

Het historische dorp lag omringd door zandpaden en de rode bakstenen huizen lagen aan straten met geplaveide kinderkopjes waarop mijn vermoeide voeten enig houvast zochten.
De vrouwen hadden er een kamer geboekt in het enigste kleine familie hotel dat het dorp rijk was en ik klopte onaangekondigd hoopvol op de poort van de kleine herberg die maar niet open ging totdat ik mij tot de aangrenzende buurman richtte met de vraag of hij iets voor mij kon betekenen omdat er ook niemand reageerde op het opgegeven telefoonnummer dat op de poort prijkte. Na een tiental minuten kwam de man terug met een oudere vriendelijke druk Spaans sprekende dame en na veel gebaren met handen en voeten en héél veel si en no , overhandigde zij mij lachend de sleutel.

Voor vijf euro een herberg voor mij alleen …. Ik koos een bed in de hoek , genoot van een heerlijk warme douche , waste mijn kleding , slenterde door het stille prachtige dorp , genoot van de intens warme tinten in het licht van de ondergaande zon en de lange schaduwen die zij legde in het landschap.

Een nog bijna volle maan strooide die nacht liefdevol haar licht tussen de kieren van de geplaveide straten van het stille Spaanse rode dorp

Liefs Rita