Aquaduct van Santa Klara

Vila do Conde 08 – 05 – 2024

Lieve allemaal ,

Na een verkwikkende slaap en heerlijk ontbijt op het dorpsplein namen we de metro naar het punt waar we daags ervoor gestopt waren en namen daar de draad weer op , maar deze keer zonder bepakking. We liepen beiden met een kleine rugzak en liepen twintig kilometer langs de kust van de

Atlantische Oceaan een verticale as op de wereldkaart , ordelijk voor het oog , maar vreselijk onvoorspelbaar.

In stille verwondering liep ik langs deze enorme majestueuze watermassa waarvan de golven hoog opspatte wanneer zij stuk sloegen op de grillige rotsformaties, hoe nietig en klein voelde ik mij bij deze enorme kracht , misschien wel de gevaarlijkste zee ter wereld met zijn wel dertig meter hoge monstergolven die opdoken uit het niets en juist daarom zo verraderlijk waren. Een zilveren schittering onder een strak blauwe lucht. Een enkeling waagde zich in zee en een handvol mensen lag her en der verspreid over de kleine prachtig goud gele stranden te zonnebaden.

We stampten over de kilometers lange aangelegde houten vlonders door het duingebied en over het strand met links van mij de zee en rechts nog steeds de verstedelijking die voor mijn gevoel wel wat verder weg had mogen liggen. Vol bewondering fotografeerden we de nog punt gave bakken uit de tijd van de Romeinen die gevuld werden met zeewater waarin zij hun gevangen vis levend bewaarden tot de tijd van bereiding voor consumptie.

Onderweg werd ik getroffen door de aanblik van een tevreden rustend ouder echtpaar en maakte een kort praatje met ze. In Vila do Conde passeerden we het indrukwekkende nog altijd vier kilometer lange aquaduct van Santa Clara , het op een na grootste Portugese aquaduct systeem omvatte negenhonderd negenennegentig bogen en strekte zich uit van de bron Terroso tot het klooster van Santa Clara in Vila do Conde.

Het werd koud en onze magen knorden , de avond diende zich aan en omhulde me met kilte. Op het lommerrijke pleintje vulden zich reeds de terrassen met hongerige peregrinos . Jannie en ik belandde in een hoekje achter glazen schotten lekker uit de wind , het goedlachse meisje begroette ons als bekenden , dorstig als we waren bestelden we eerst een flesje lokaal alcoholvrij bier dat qua smaak neigde naar een donker biertje en prima smaakte bij het menu del dia. De straatlantaarns die her en der verspreid stonden op het pleintje sprongen aan , hun licht danste in het groene bladeren dak van de zacht wiegende bomen. Een heerlijke rust daalde over mij neer , het dorpse tafereel in deze kleine stad , de zorg voor de maaltijden , hun vriendelijkheid en soberheid ontroerden mij en wellicht was het wel het meest dat mij trof , het bedroevend schrille contrast met Nederland.

Liefs Rita