Hij hapte naar mijn kuiten

Esposende 09 – 05 – 2024

Lieve allemaal ,

Het was een frisse ochtend en ik ontbeet met mijn dons jas aan die ik op de valreep thuis nog in de rugzak had gedaan en waarmee ik me bijna dagelijks gelukkig prees. Het was er gezellig druk want de Portugezen ontbeten net als de Spanjaarden veelal buitenshuis, er werd ook nog opvallend veel gerookt. Een man liep weg bij het eetgedeelte en omarmde bijna een boom terwijl hij de longen uit zijn lijf hoestte en slijm opgaf. Nadat hij uitgehoest was stak hij opgelucht een sigaret op en inhaleerde de nicotine gretig naar binnen.

We hapten tevreden in de heerlijke tosti en genoten van de tweede kop koffie die eigenlijk overal goed smaakte. Na het ontbijt liepen we de lange straat af richting zee en vervolgden daar de route naar het Noorden. Vlonders en nog eens vlonders kilometers lang , zee , strand , rotsen , mensen die groette of vrolijk Buen Camino riepen. De rugzak voelde zwaar op mijn rug , dorst , zand en vlonders ….. Eindelijk een terras waar we heerlijke yoghurt aten met verse vruchten en noten en ter afwisseling van het water dat we onderweg dronken , namen we alcohol vrij bier om de dorst te lessen.

Weer verder , vlonders , zand , zee , een eenzaam zeilbootje op zee , wat helmgras en velden met ijsbloemen.

De bebouwing rechts van ons nam eindelijk wat af . De bloemen geurden enorm , het zout prikte in mijn ogen , een rivier die traag zijn weg zocht naar zee en eindelijk werd op het pad aangegeven dat er een café was, We weken van het pad en volgden de aanwijzingen.

Het zoutverlies vulden we aan met chips en het vochttekort met heerlijk gekoeld bier. Een groepje mannen dat waarschijnlijk een dagje uit was samen zat elkaar te overtroeven. De branieschopper van het stel realiseerde zich de houding van de luisteraars niet die toch wel wat meewarig en met enige scepsis naar hem keken. Er namen drie jonge mannen plaats achter ons en wij bekeken de buslijn en tijden naar Esposende waar we voor twee nachten een vakantiehuisje boekten. Toen bleek dat er vanaf dat punt geen bus liep sprak ik een van de jongens aan met de vraag of ze iemand met een auto kenden die ons naar Esposende wilde brengen voor twintig euro. Mijn hart maakte een vreugde sprongetje toen de jongen antwoordde dat hij een auto had en ons wel wilde brengen. Aldus geschiedde , dat de drie vrienden ons netjes naar het overnachtingsadres brachten voor het afgesproken bedrag. We namen hartelijk afscheid en prezen ons zelf met zoveel geluk en gleden na een verkwikkende douche de avond in op het enigste terras dat het dorp rijk was en genoten van het maal en heerlijk gekoelde licht tintelende witte wijn. Het was reeds donker toen wij de weg terug zochten door de spaarzaam verlichtte straatjes toen opeens , zo uit het niets drie straathonden luid blaffend op ons afkwamen en er één vervaarlijk naar mijn kuiten hapte en telkens opnieuw in de aanval ging terwijl de twee anderen afdropen. Jannie schreeuwde dat hij weg moest gaan en uiteindelijk droop ook hij af.

Die nacht sliepen we diep , voor het eerst was er geen rumoer van buitenaf en was het echt nacht. Geen sprankje licht kwam door de gesloten luiken , ik gleed weg in de warmte van het bed , droomde over de tijd die nog voor me lag , over hellingen , op en af , over het treffen van mensen , over wat ik had gevonden en verloren , in eindeloze moed , in mogelijkheden en de schoonheid van dat alles.

Liefs Rita