Vriendelijke ober

Sobreire 16 – 05 – 2024

Lieve allemaal ,

De zeetongen werkten zich op een harmonieuze manier landinwaarts en zorgden voor prachtige panorama's en heerlijk groene velden. Galicië , het maakte niet uit waar men zich ook bevond of er was wel water. De Atlantische Oceaan , de Cantrabische zee als randzee , watervallen , beekjes in bossen en wel duizend rivieren en met een beetje pech ook nog heel veel regen. We passeerden het brede schilderachtige strand van Nigran dat precies tegenover de Cies eilanden lag en vervolgden de route naar Oia waar we koffie dronken in de buurt van het prachtige oude klooster.

Het was een heerlijke dag vol afwisseling stranden , agrarische velden , prachtige luchten met aan de horizon zware wolken die de zeespiegel kusten , dan weer waren er goudomrande wolken omgeven met een straal van licht. Het echte leven was ver bij mij vandaan , ik bevond me in een toestand van zijn , in de cadans van voetstappen , eten en slapen .

Vanuit de haven van Vigo , namen we na vijfentwintig kilometer een taxi naar Sobreire dat in de heuvels lag. Nadat we werden verwelkomd door een goedlachse dame op leeftijd kregen we ieder een eigen kamer maar met gedeelde sanitaire voorzieningen en een keuken voor algemeen gebruik. Er bleken meerdere gasten te zijn. Het bed was schoon en fris maar verder was het een onderkomen dat in opbouw of afbouw was , men kon er twee kanten mee op. Het was er nogal beduimeld , niet schoon maar ook niet echt vies. Alles was opgeknapt met een spijker en een latje , niks was stevig of degelijk. Ik vroeg en kreeg een kacheltje want het was er klam en koud. Buiten viel een druilerige regen en nadat we een kop koffie hadden gedronken in de vieze keuken gingen we getooid in Poncho op zoek naar een restaurant.

De afdaling was lang en in het dorp zelfs steil. We zochten , stegen en daalden , Google had ons verlaten en ineens stonden we voor een eenzaam gebouwtje dat wel eens een restaurant kon zijn , we volgden de pijlen , moesten om het gebouw heen en rammelend aan de deur bleek het gesloten te zijn. Met knorrende magen sjouwden we verder door het verlaten dorpje en vroegen ten einde raad aan een schaapsherder die net met zijn kudde van een zandpad af kwam naar een restaurant. De man was niet onwillig maar al wat hij in rap Spaans probeerde duidelijk te maken ging ons totaal voorbij en we snapten er niks van , we bedankten hem en liepen verder.

Ineens zag ik een huisje met opgestapelde was en schoonmaak middelen achter het kleine venster en riep van pure vreugde naar Jannie dat ik een supermarkt had gevonden. Nou ja , supermarkt was wel een erg groot woord , maar er was een kleine toonbank in de huiskamer grootte winkel en het rook er naar vers brood , er was kaas , boter , fruit , noten en yoghurt , we konden ons geluk niet op en kochten van alles wat voor het ontbijt , maakte een praatje met de vriendelijke vrouw en verlieten het huisje , afdalend naar het industrieterrein waar volgens de vriendelijke vrouw nog een restaurant was en dat we na nog eens een flinke afdaling eindelijk vonden.

De ober vertelde dat de keuken net was gesloten maar hij deed zijn uiterste best en bracht chips , olijven, steenkoude smakeloze tortilla op hompen wit brood maar ik was zo moe en het eten zo troosteloos dat ik geen hap door mijn keel kreeg. Ook Jannie at nauwelijks iets.

De vrolijke ober keek zorgelijk onze kant uit en opeens kwam hij breed lachend met twee kommen dampende bonensoep uit de keuken en zette deze trots voor onze neus met de mededeling dat hij de laatste soep uit de pan had geschraapt en dat deze nu echt tot op de bodem leeg was.. Nog nooit eerder had ik zo'n heerlijke bonensoep gegeten , ik liet de tortilla voor wat het was en doopte het brood in de rijk gevulde soep en at alles op terwijl ik de ober uitbundig dankte. Toen we het pand verlieten was ik heerlijk warm de soep had alle koude verdreven en dapper stapten we de nevelige druilerige schemering in met een pittige klim voor de boeg.

Eenmaal op mijn kamer , schoof ik voorzichtig , bang dat de gordijnrail naar beneden zou komen de gordijnen dicht en zag in het zwakke schijnsel van de lantaarnpaal dat het nog steeds regende.

Liefs Rita.