Taxi boot

Caminha 14 – 05 – 2024

Lieve allemaal ,

De mist kroop traag over de toppen en gleed over de heuvels omlaag. Zwijgend in poncho's gehuld liepen we achter elkaar over het smalle trottoir terug naar het centrum en zochten vanaf daar de weg naar de kust , op zoek naar een boottaxi om de oversteek van Portugal naar Spanje te maken. Na acht kilometer gelopen te hebben vonden we er een die ons voor zes euro ieder naar de overkant bracht. Met ons stapten nog enkele luidruchtige Amerikaanse vrouwen in de boot , die nadat wij allen plaats hadden genomen keerde en hotsend en botsend over de woelige golven van de Rio Minho schoot die de grens vormde tussen Portugal en Spanje. Even voelde ik me als een boot vluchteling overgeleverd aan de kundigheid van deze twee mannen. Opgelucht zetten we voet op het Spaanse strand van A Pasaxe waar we al snel de route langs de kust oppikten.

In het bos waar we doorheen liepen hing een mysterieuze bijna spirituele sfeer , prachtige tekens op de stammen van de bomen gaven me het gevoel dat er elk moment een Indiaan achter een boom vandaan kon komen. Het deed mij aan de Azteken denken en opeens zag ik dat de drie tekens op verschillende stammen samen een bijna sluitend ovaal vormden en ik vroeg me af wat ze mij wilde zeggen.

Een cirkel straalt kracht uit , oogt beschermend maar staat ook voor perfectie , gemeenschap , oneindigheid , vriendschap , deze ovale leek zachter van vorm liep naar het eind maar sloot niet als cirkel , keerde dezelfde weg weer terug.

Begin en einde zijn gelijk , de heen en terugweg zijn hetzelfde en vanuit Grieks perspectief klopt het wellicht wel dat het reflecterende denken een denken is dat altijd terug keert naar het begin waarbij het doel van de weg al bij het begin is opgeslagen , een bijna mythisch denken waarin de gedachte van de kringloop een grote rol speelt.

Toen we het bos uit kwamen stonden we aan zee waar vanaf een zwarte rots vogels af en aan vlogen de wind joeg de regenwolken uiteen en onder een grijs blauw wolkendek veranderde het zeewater langzaam van kleur en de huizenhoge golven spatten op de rotsen met witte schuimkoppen uiteen. Ik probeerde ze te vangen met de camera van mijn telefoon maar het resultaat was teleurstellend.

We stonden regelmatig stil om het woeste spektakel te aanschouwen waar we maar geen genoeg van konden krijgen.

Na vijf en twintig kilometer afgelegd te hebben langs deze indrukwekkende woeste kust stonden we weer bij de taxiboot om terug te keren naar Caminha toen bleek dat zowel de officiële Ferry als de taxiboot er al mee gestopt waren en dat betekende dat we nog eens veertig kilometer zouden moeten lopen.

De beslissing was gauw gemaakt , we vroegen een Spaanse hotelier om voor ons een plaatselijke taxi te bestellen. Deze rekende een euro per kilometer en zette ons af in het centrum van Caminha waar we onze knorrige magen stilden en genoten van een goed glas wijn.

De trottoir tegels dreunden onder onze voeten van het voorbij razende verkeer tijdens de laatste kilometers naar het appartement en toen we de stille landweg insloegen waren de weeën van de zonsondergang voelbaar , de avondzon legde lange schaduwen over het landschap en gaf het wat onwerkelijks. Bermbloemen geurden , de aarde rook naar aarde en zoals op elke tocht spon ik mijn dromen.

Liefs Rita

Dankzij Google weet ik inmiddels dat de tekens op de bomen oude Keltische tekens zijn en ik vind het nog altijd bijzonder dat we deze op deze manier hebben leren kennen.