De Hot pot

Vigo 17 – 05 – 2024

Lieve Allemaal ,

Alles zat mee vandaag , we stapten exact op de aangegeven tijd in de bus van Sobreire naar Vigo en stapten uit in het centrum van de stad waar we even verdwaasd rondkeken naar alle drukte en bedrijvigheid van het stadse leven waar we opeens weer deel van waren en stapten daarna onder een bewolkte hemel waarin af en toe een bleke zon door brak door de straten waaraan Majestueuze gelegen gebouwen de grootsheid van de stad weer gaven. Chique geklede inwoners liepen gehaast door de stad en toen we aankwamen op een groot plein het hart van Vigo genaamd , Praza Porta do Sol stonden er rijen stoelen voor een podium geplaatst . Het bleek het epicentrum van de stad te zijn waar kunst , geschiedenis, cultuur en stedelijk leven elkaar kruisten.

Rondom het plein waren talrijke terrassen en we besloten om vanaf een terras onder het genot van een kopje koffie rustig af te wachten wat er ging gebeuren. Er liepen groepjes mensen in Galicische klederdracht waarvan de mannen hun longinhoud testte op de Galicische doedelzak die ook wel Gaita genoemd werd. Nadat een spreker die een luid applaus kreeg het woord tot de massa had gericht viel er een stilte en zette het gemengd koor onder begeleiding van de Gaita muziek het lied Los Peregrinos in.

Tranen prikten , mijn lippen trilden en mijn buik voelde wee , het waren de weemoedige klanken , de herinneringen van mijn eerdere tochten en aankomst in Santiago de Compostela , de idee of vraag of dit werkelijk mijn laatste wandeltocht zou zijn …....

Het bleek de tweede Galicische feestdag te zijn de , Dia de Las Letras Gallegas , ofwel de dag van de literatuur. De spreker riep mensen naar voor voren er werden handen geschud , iets kleins in ontvangst genomen dat mij op een onderscheiding leek en nog weer een lied gezongen. Na afloop liep het plein net zo snel leeg als dat het was volgestroomd.

Na een kort gesprek met een man die mij aansprak en zo bleek later uit Swalmen kwam vervolgden wij onze weg door de dynamische stad Vigo de grootste stad van Galicië , een havenstad aan de Atlantische oceaan met een levendige arbeiders sfeer.

Boven de Porto do Sol een bijnaam die terug ging tot aan de Middeleeuwen toen dit gebied nog ommuurde stad was en de hoofdingang van de stad markeerde en omdat deze op het Oosten was gericht de eerste zonnestralen ving lag nu de oerlelijke zeemeerman , El Sireno.

Er leek geen eind te komen aan de wandeling door het havengebied dat maar liefs twintig kilometer lang en een van de grootste vissershaven van Europa was en net op het punt dat we twijfelden of we wel goed liepen draaide de route weg van de kust een van de buitenwijken van Vigo in. Niet de armste wijk want we liepen door statige lanen geflankeerd met prachtige loofbomen die voor de nodige schaduw zorgde op deze inmiddels zonovergoten middag.

Het duurde nogal even voordat de oudere dame , de poort van het zo leek wel gesloten hotel opende. Het probleem was zo bleek een steile trap die ze voetje voor voetje opging en die ze wellicht ook zo was afgedaald. Ze liep sloffend voor ons uit en wees ons de gereserveerde kamers. Omdat mijn kamer een enorm terras had kozen we voor een luchtigere outfit en dronken de nodige koppen thee terwijl we ons koesterden in de warme zonnestralen.

Daar we geen zin meer hadden om nog eens kilometers te sjouwen streken we neer bij een chinees restaurant waar ze enkel Hot Pot serveerden in allerlei varianten , van groenten , tot vlees , vis en paddenstoelen. Wij kozen voor het laatste , ik vroeg me in opperste verbazing af waarom het zo'n druk bezet restaurant was en bedacht voor mij zelf dat het wel een nieuwe trend zou zijn. Maar besloot tevens dat het voor mij de eerste en laatste keer zou zijn. Het was beslist niet bijzonder en de rekening loog er al helemaal niet om , werkelijk totaal geen prijs kwaliteit verhouding.

Eenmaal weer buiten schoven donkere wolken voor de maan , Vigo hulde zich in grijsheid , een druilerige regen deed het met plavuizen bedekte terras en trottoirs glimmen , in het zwakke schijnsel van een straatlantaarn gleden schaduwen met gedempte stemmen voorbij en verdwenen in het donker van de nacht.

Liefs Rita