Regen

Caminha 13 – 05 – 2024

Lieve Allemaal ,

Het was gezellig druk bij de bakker waar we genoten van een smakelijke tosti , heerlijke koffie en een glas vers geperst sinaasappelsap. Bij binnenkomst was er herkenning , de vrouw knikte vrolijk naar ons en vroeg of we hetzelfde ontbijt wilde dan de dag ervoor en zonder verdere vragen serveerde ze dat ook , bijzonder knap bij zoveel klanten.

Een man zat te tekenen op een servet terwijl hij af en toe onze kant op keek , er werd veel gepraat en gelachen . Terwijl Jannie buiten haar dosis nicotine inhaleerde luisterde ik naar al deze vrolijke geluiden , dompelde me er in onder , zonk er in weg en vond het heerlijk om in dit geroezemoes wakker te worden . Bij het afrekenen kwam de tekenende man naar me toe , wenste me een Buen Camino en gaf me het servet met tekening en een zelf gemaakt klein boeketje. Verwonderd bedankte ik hem , het bleek een filosofisch man te zijn waarvan ik na een kort praatje afscheid nam. Nadat de bakkersvrouw en anderen gasten ons allen een goede reis hadden gewenst stapten we dapper de regen in , haalden de rugzak op en liepen gehaast naar het station waar het loket nog gesloten was en doordat we veronderstelden dat we dan wel in de trein een kaartje konden kopen en er achteraf niemand langs kwam , wilde het dat we die dag gratis reisden.

Hoe anders zag de stad eruit onder deze donkere wolkenhemel , het gisteren nog gezellige plein met de zonovergoten overvolle terrassen lag er nu troosteloos en verlaten bij , we stampten met stevige passen in fladderende poncho's door de lege natte straten , de lucht was zwaar en grijs en het zag er naar uit dat het nooit meer zou ophouden met regenen. De afspraak was dat we de bagage zouden afleveren bij het appartement dat we voor twee overnachtingen gehuurd hadden maar dat zo bleek door eigen onoplettendheid ruim twee kilometer buiten het centrum in de heuvels lag.

Plassen ontwijkend liepen we achter elkaar over het smalle trottoir waarvan de oude muren van oude tuinen die grensden tot aan de straat bezaaid waren met duizenden bloemetjes wiens roze kleur intenser werd door de het vele water. Na twee kilometer draaide er een weg omhoog die we enige tijd volgden , het grind knarste onder onze schoenzolen het water liep in geulen naar beneden en opeens stonden we voor het huis waar we zouden overnachten. Het zag er stil en verlaten uit , de heuveltoppen verdwenen in de grijze wolkenmassa en het donkerrood betegelde pad glom van het water. Een kleine ziek uitziende vrouw gehuld in ochtendjas met daaronder in dikke sokken gestoken voeten opende de deur. Twee vragende ogen boven donkere kringen in een intens bleek gelaat keken ons aan en nadat wij ons bekend hadden gemaakt ging de deur verder open en nodigde zij ons uit om binnen te komen. Ik keek van haar glanzende smetteloze stenen vloer naar mijn druipende poncho en ontdeed me daar eerst van en toen ik aan mijn schoenen wilde beginnen begon ze luid te protesteren dus liepen we met natte schoenen achter haar aan de trap af waar ze ons het appartement liet zien dat de hele beneden verdieping besloeg. Een ruime zithoek , twee grote slaapkamers , ruime badkamer en een enorme leefkeuken die grensde aan een grote tuin. Er stonden allerlei lekkernijen uitgestald op tafel tot een fles eigen gemaakte portwijn toe. Ook de koelkast was goed gevuld. De vrouw was erg ziek , dus nadat ze ons welkom had geheten en een kort praatje hield ging ze terug naar bed. Omdat het appartement nog niet was schoon gemaakt en de hulp onderweg was keerden wij terug naar het centrum waar we besloten een rustdag te nemen en brachten de middag lummelend door , dronken met koffie met een gebakje , gezellig kletsend en op z'n tijd een hapje.

Ik bracht een bezoek aan het Toeristen bureau , bekeek de route nog eens , deed inkopen voor het ontbijt en toen eindelijk een mager zonnetje doorbrak verkasten we naar een nat terras op een ander plein waar we het meest troosteloze avondmaal ooit voor gezet kregen. Na de lauwe soep tijdens de lunch sloeg dit alles en nadat we beiden iets willekeurigs van de kaart hadden besteld keken we beiden verbijsterd naar het witte sponzige broodje met een blaadje sla , schijfje tomaat en een knakworst ertussen vergezeld met een fles wijn die op tafel werd gezet . Ik kon me de dag niet heugen wanneer ik voor het laatst knakworst had gegeten. We lieten het voor wat het was , tilden de bovenste helft van het broodje af en aten ieder het halve belegde broodje en dronken een glaasje wijn. Al snel werd het kil en ik verlangde naar een warme douche en een bed , dus keerden we terug naar het appartement. Met al dat heen en weer gesjouw liepen we toch nog 12 kilometer die dag.

Eenmaal in bed zonk ik al snel weg in een diepe droomloze slaap , want wat ooit het strijdtoneel van gevechten tussen Portugal en Spanje was geweest heerste nu een serene stilte, een dik wolkendek weerhield de sterrenstralen en een inktzwarte nacht lag als een deken over het stille heuvelachtige landschap.

Liefs Rita.