De lieverd

Tamnougalte 09 – 03 – 2015


Lieve allemaal ,

Het was een korte nacht de kamelen bleven lang onrustig en toen langzaam de rust wederkeerde binnen de kamelengroep vleide zich de laatste onruststoker nog net niet op mijn tentje ………. Kortom als je het doek weg dacht lag hij naast mij. Geheel relaxt begon de lieverd zijn voedsel te herkauwen bedachtzaam en langzaam maalde hij met zijn grote gele tanden de spijsbrokken die vanuit zijn maag naar boven kwamen en iedere keer als het ophoog kwam ging dat met zo’n enorme herrie gepaard dat het leek alsof er een riool werd doorgespoeld. Ongelooflijk wat een systeem , ik durfde hem er niet op aan te spreken want hij kon er ook niets aan doen en eigenlijk had ik ook nog met hem te doen want het leek me wel een vermoeiende bezigheid om de nachten kauwend door te moeten brengen. Eenmaal gewend aan het geluid waar ik zowaar vrolijk van werd en tevens ook wel iets gezelligs en kneuterigs met zich mee bracht viel ik tegen de ochtend in slaap.

We waren vroeg uit de veren voor ons transfer via Zagora naar Tamnougalte gelegen in de Vallei de Draa . Het was een prachtig uit leem opgetrokken ommuurd dorp met een kasbah die zeer zeker de moeite van de rivier de Draa over te steken waard was. Balanserend en springend van zandzak naar zandzak bereikten Tineke en ik giechelend en met droge voeten de overkant. Het stenige pad voerde ons naar boven naar deze diep donker rode kasba waar menig film reeds werd opgenomen. We slenterden door de smalle straatjes , werden vrolijk van al deze kleuren heerlijke exotische geuren en bovenal de bijzonder vriendelijke mensen . Ik liet me verleiden tot de aankoop van alweer een paar prachtige koraalrode oorbellen en Tineke kocht een mooie halsketting .We dronken thee op een piepklein terras en genoten van de rust en het weelderige uitzicht over de vallei met de zacht wiegende palmen aan de rivier de Draa die er als een zilveren lint doorheen slingerde en zich een weg zocht in deze woestenij .

Ineens was het tijd voor de gezamenlijke lunch en raakten we het spoor bijster in deze doolhof aan straatjes de jongeman die onze thee had gebracht zag dat we al voor de tweede keer op zijn terras uitkwamen en zei dat we hem moesten volgen dan zou hij ons op het juiste spoor zetten , hij sneed de weg af die dwars door zijn woning voerde en waarvan hij ons trots alle vertrekken liet zien waar we natuurlijk ook nog even de tijd voor namen , na een hartelijk afscheid renden we bergaf de kasbah uit de brug over het dorp door linea recta naar het restaurant waar we nog net op tijd arriveerden voor de lunch.

Daarna reden we terug naar Tamnougalte om te overnachten in hotel kasbah Itran ( ster )
Wat een weelde ik kreeg een kamer op de begane grond met een tuintje waarin zacht geurende bloemen bloeiden , op het witte pad dat naar mijn deur leidde lagen enkele sinaasappelen uit de boompjes in de tuin die hun zware last niet langer konden dragen. Ik raapte ze op en verheugde me reeds op hun zoete sap. Mijn slaapkamer leek wel een balzaal met een enorm groot tweepersoonsbed er stond een bankje en een kaptafel en…………. Een badkamer !!!

Ik kiepte mijn flightbag buiten om en alles wat erin zat keerde ik binnenste buiten klopte het uit vouwde of rolde het netjes op en deed het terug. Dat was nog maar de eerste ronde er zouden er nog vele volgen maar het ergste zand was weg. Ik waste mijn teva sandalen zette ze buiten in de zon te drogen sloot de deur en nam een eindeloos lange douche waar ik maar geen genoeg van kon krijgen en iedere keer als ik dacht de kraan dicht te draaien het zonde vond en weer opnieuw genoot van het heerlijke warme water , ik waste mijn haren met shampoo behandelde ze met crèmespoeling en was daarna anderhalf uur bezig om ondanks alle crèmes de klittenboel te ontwarren en liet het drogen aan de lucht . Die avond verraste ik iedereen met mijn ontwarde kapsel want menigeen was van mening geweest dat hier enkel een kappersschaar nog uitkomst bood.

Het was een luxe kasbah er waren terrassen met tafels en stoelen overdekt mat parasols een zwembad een groot restaurant waar we die avond genoten van een heerlijk diner waarbij we de in Zagora door ons zelf ingekochte wijn dronken en wat de restauranthouder die geen alcohol schonk geen enkel probleem vond . Er was een Afrikaanse band die naarmate de avond vorderde het ritme opvoerde waarop wij allen blootsvoets de sterren van de hemel danste ……….

En die nacht lag ik in het zachte schijnsel van de maan nog uren te luisteren naar mijn op het ritme van de djembé trommels bonkende hart dat in deze gesloten ruimte reeds terug verlangde naar het zanderige tentje onder een heldere sterrenhemel.

Liefs Rita