Heeft u wel een vergunning mevrouw ?

Bougarne 05 – 03 – 2015


Lieve allemaal ,

Vanochtend werd na overleg unaniem besloten om alleen ’s ochtends te lopen en om op de lunch plek tevens ons bivak op te slaan zodat de mensen die het zwaar hadden even tot rust konden komen.

Eenmaal onderweg voerde Mohamed onder luid Yallah geroep het tempo stevig op , mensen kreunden en mompelden ; ik ben geen kameel.

Het tempo lag hoog , zeker men moest stevig door stappen er restte weinig tijd om foto’s te kunnen nemen of voor een sanitaire stop. Toch bedoelde onze gids het ongetwijfeld goed .

Het was een tanige man die buiten was opgegroeid een was met de natuur en van het Berbervolk stamde ook wel Amazichen genoemd dat zo veel als vrije mensen betekende. Hij keek naar de zonnestand en spoorde ons aan door te lopen . Zwijgend zocht ik mijn weg door de zandheuvels die langzaam over gingen naar een steen woestijn we liepen over een plateau met jong vulkanisch gesteente waar ik zo waar hebberig werd van al die prachtige stenen met fossielen , Dirk – Jan gaf mij een steen met twee visjes het gebaar ontroerde mij ( mijn sterrenbeeld is vissen ) en ik beloofde hem de steen een mooi plekje in mijn huis te geven.

Toen wij verder trokken woog mijn rugzak zeker twee kilo zwaarder en ik bedacht dat ik vast problemen met Ryanair zou krijgen en dat het vliegtuig scheef zou hangen als wij allemaal onze volgestouwde rugzak mee naar huis zouden nemen. Tijdens de tocht hoorde ik regelmatig een zachte plof de eerst zo begeerde geprezen steen werd dan door de kortstondige eigenaar weer terug gegeven aan de woestijn . Zelf gaf ik niet op en sjouwde verder met mijn net vergaarde zware nieuwe aanwinsten met de gedachten dat er vanzelf wel een oplossing kwam….. De koperen ploert liet de temperaturen ongenadig oplopen tot veertig graden , het stenen plateau ging weer over in zandduinen waar ik ook nog een paar prachtige parelmoer glanzende oeroude schelpen vond en waarbij ik mij al de stralende ogen van mijn kleindochter Sofia kon voorstellen als ik ze haar zou schenken.

Na de lunch liet ik mijn bagage voor wat het was hing mijn reeds voor de tweede keer door een niet goed gesloten waterfles ’s nachts in mijn tentje nat geworden donzen luchtbed te drogen over een dorre tak van de tamarisk en zocht zelf enige verkoeling in de schaduw van zijn groene dak een eind van het basiskamp. Zijn oeroude ruwe stam ondersteunde mijn hoofd en rug , ik dronk het lauwwarme water en genoot van de zachte warme bries die mijn eindelijk bevrijdde voeten streelde. Omringd door goud gele zandduinen waande ik mij in mijn eigen koninkrijk en zat lange tijd met gesloten ogen te luisteren naar de stille trillende stilte ………………die ik maar niet los kon laten die mij optilde en weg voerde.

Om half vijf liep ik op blote voeten velen malen heen en terug om mijn bagage van het bivak naar mijn gouden duintop te verslepen waarop ik mijn tentje ver van iedereen vandaan opzette en de boel installeerde . Net zwoegend met de laatste handeling geheel in gedachten verzonken met het handmatig oppompen van mijn luchtbed zittend met mijn rug naar de tentopening vroeg een barse mannenstem ; Heeft u hier een vergunning voor mevrouw ?
Toen ik mij omdraaide keek ik in het lachende gezicht van Ton die maar eens een kijkje kwam nemen omdat ik zover weg stond. Net toen ik hem uit wilde gaan leggen dat ik beslist niet suïcidaal was maar lekker genoot in mijn uppie kwam Mohamed wild gebarend aanlopen met de mededeling dat het gevaarlijk was waar ik stond en dat ik de boel af moest breken omdat ik aan een doorgaande weg stond. Ik zag geen weg , geen bandensporen niets…..enkel zand , maar omdat hij wel zou weten wat hij zei wilde ik ook niet eigenwijs zijn maar kreunde wel dat ik de boel net met veel moeite had versleept en naar boven gesjouwd. Daar ging mijn droomplekje.

Mohamed zei resoluut ; I help you , riep er een reus van een kamelen man bij trok de stalen dunne haringen uit het losse zand die ik uit gemakzucht gebruikt had omdat ik geen zin had de kunststof schroefharingen erin te draaien , zij pakten mijn tentje gedeeltelijk met bagage op rende twee zandduinen op en af en voila madame daar stond mijn tentje op de derde duintop met uitzicht op een grote vlakte waarop de kamelen graasden maar wel dichter bij het basiskamp. Toen zij mijn tent begonnen te ordenen en grote hoeveelheden zand mee naar binnen schepten riep ik snel dat mijn dank groot was maar dat ik het verder zelf wel zou doen…………………

Daarna waste ik me aan de paar honderd meter verder gelegen waterput en genoot van het koele water dat ik zelf met een zanderige emmer aan een touw omhoog trok , ik plensde het water in mijn gezicht en kneep in de natte washand en liet het water eerst in kleine straaltjes over mijn armen lopen het voelde verrukkelijk en ondanks dat mijn huid nog zanderig aanvoelde voelde ik me heerlijk fris.

Een kameel die wat rond mijn tent snuffelde groette met een diep brullend geluid.

Het was een prachtige avond met een wonderlijk mooie sterrenhemel die allen ademloos naar de hemel deed kijken , je zag de dieptes in het heelal , de Melkweg , vallende sterren ……….

Mohamed riep , er was hete thee , een heerlijk maal , er brandde een kampvuur en in het blauw zachte mysterieuze licht van de om half elf opkomende volle maan die alle sterren deed verbleken zocht ik mijn weg door het koele zand van de basis naar mijn tentje waar ik nog uren genoot van deze bijzondere nacht.

Liefs Rita