Een kleine twinkeling

Novi Sad 09 – 04 – 2015

Lieve allemaal ,

Na een onrustige nacht die een vroege vlucht nu eenmaal met zich mee bracht reden wij vanochtend al vroeg het wijk uit de autoweg op richting luchthaven. De dichte grondnevel die boven de akkers hing gaf de toch al op zich laten wachtende lente een mysterieuze herfst aanblik die echter weer niet strookte met het kale aarzelend ontluikende landschap. Het was koud voor de tijd van het jaar. Mensen haastte zich met witte vermoeide gezichten diep weggedoken in hun winterjassen naar hun steeds meer eisende werkgevers. Een boom die door zijn gunstige standplaats zon en wind mee had droeg weelderige witte bloesem.

Op de luchthaven sloot Lei zich bij mij aan en na een prima vlucht landden wij op de exact aangegeven tijd van de vliegmaatschappij op Servische bodem. De gedateerde niet al te grote Nikola Tesla luchthaven van de Servische hoofdstad Belgrado ( Witte stad ) die in de twintigste eeuw vijfmaal werd gebombardeerd lag aan de zuidrand van de Pannonische vlakte waar de Sava uitmondde in de Donau.

Ondanks dat wij zonder problemen de douane passeerden proefde ik een naargeestige troosteloze sfeer. De veelal armoedig geklede reizigers zochten er met asgrauwe gezichten en een doffe blik in hun ogen hun weg ik voelde een zekere onverschilligheid naar het leven. Even had ik de neiging om de grauwe kapotte muren op te vrolijken met de azuurblauwe verf uit de spuitbussen ……… Het verouderde sanitair waar wij gebruik van maakten alvorens we ons naar buiten spoedde voldeed niet aan de Nederlandse normen maar was wel schoon.

Tussen een aanbod van een twintigtal loketten waar massa’s mensen voor dromden zochten wij naar het juiste loket om een buskaartje te kunnen kopen maar al snel bleek dat er geen enkel systeem zat in deze complete chaos en dat je aan elk loket een willekeurig kaartje kon kopen. De man achter het loket sprak enkel Servisch en het zag er even naar uit dat we geen kaartje zouden kunnen bemachtigen totdat een aardige Engels sprekende jongeman ons te hulp schoot waarna we al snel in een overvolle bus onderweg waren naar Novi Sad.

In het gangpad stonden de mensen veelal te vroeg oud lijkende vrouwen met zorgelijke gezichten schouder aan schouder die verbaasd keken als je naar ze glimlachte maar als je goed keek verscheen er even een glans in hun doffe ogen het was maar een fractie een kleine twinkeling die meteen weer gedoofd werd door de zorgen om het dagelijks bestaan…….

Na twee uur hobbelen over secundaire wegen en velen stops bereikten wij het centrum van Novi Sad waar wij overstapten in een bus die ons naar een buitenwijk bracht waar ik onze kamers had gereserveerd voor een nacht en waar een enorme heisa ontstond omdat de chauffeur die ook geen Engels sprak ons niet begreep of wilde begrijpen en of ik nu het adres liet zien of niet hij weigerde kaartjes te geven met de mededeling dat we in de verkeerde bus wilden stappen en sommeerde ons uit te stappen eenmaal buiten bedacht ik me en stapte weer in want ik wist zeker dat het de juiste bus was.
Lei die achter mij aan kwam en wilde betalen kreeg de volle laag ..... de man weigerde het geld en schreeuwde inmiddels witheet en wild gebarend dat we naar buiten moesten waarop Lei weer naar buiten ging.

Inmiddels had ik steun van een aantal vrouwen die hun excuses aanboden voor het gedrag van de man en mij gelijk gaven en beaamden dat ik in de goede bus zat. Ik stond weer op en deelde Lei die nog buiten stond vanuit de deuropening mede dat ik bleef zitten desnoods zonder te betalen als de man bleef weigeren waarop Lei weer instapte en er weer geharrewar ontstond over het geld waarop ik stoïcijns voor mij uitkijkend bleef zitten ….. uiteindelijk sloot hij de deuren en ging rijden...... Omdat wij niet betrapt wilde worden op zwart rijden vroegen we aan de vrouwen die nu allen op onze hand waren en wel wat afleiding konden gebruiken in de dagelijkse sleur van hun bestaan wat het ritje kostte en betaalden de man.

Na een korte rit van zes kilometer bereikten we onze bestemming waar we aller hartelijkst werden ontvangen door de vrouw des huizes die ons trots naar onze kamers bracht. Moe van de lange reisdag waarop ik al om half vijf uit de veren was besloten wij die avond ons maal te nuttigen in de enigste eettent die het gehucht rijk was en waar de vrouw die het runde en waarschijnlijk nog nooit een toerist had gezien ons met alle egards bediende , het sprak zich al snel rond want haar kleine keet vulde zich in een korte tijd met rokende bier drinkende mannen.

Terug lopend naar het pension huiverde ik in de avond kou en toen ik omhoog keek zag ik talloze flonkerende sterren aan een heldere hemel en terwijl ik even bleef staan om te aarden in het hier en nu , schudde de maan weemoedig haar hoofd zich verbaasd afvragend wat mijn onrustige ziel zocht in dit verlaten oord.

Liefs Rita.