Taartjes

Viana do Castelo 12 – 05 – 2024

Lieve Allemaal ,

Het was druk op het trein station van Viana do Castelo. Pelgrims en ouders met kinderen vormden een kleurrijk geheel. Twee meisjes die nerveus vroegen of we wisten waar het busstation was en nadat ik had gevraagd waar ze naar toe wilde en ik ze adviseerde om de trein te nemen omdat dat veel sneller en efficiënter was , vroegen ze gehaast wat dat kostte en hun gezichten ontspanden nadat ik had geantwoord , ze telde hun geld en stapten blij in de trein .

Daar gingen we dan inclusief ouderen korting bracht de trein ons naar Caminha , waar we na een kop koffie op een van de overvolle terrassen dat het sfeervolle dorpsplein rijk was de route oppikte en aan de tocht begonnen naar Viana do Castelo dat zo'n 25 km terug lag en waar we nog een nacht zouden slapen.

We verlieten het oude stadje Caminha waar ik me maar met moeite kon losrukken van de weemoedige klanken van een violist die een stuk speelde dat me kippenvel bezorgde en dat ik wel herkende maar niet kon benoemen waar het me eerder ontroerde.

We genoten van het mooie wandelweer en stapten stevig door afdalend naar de kust, naar de tintel frisse oceaan met haar afwisselende kustlijn van intieme rots strandjes , traditionele molens , groene pijnboombossen en prachtige zandstranden. Na zo'n vijf kilometer in zuidelijke richting te hebben gelopen kwamen we in het kleine dorp Moledo waar we ons zelf trakteerden op drie stukken taart die we deelden omdat we niet konden kiezen. Een oudere dame stond te kokkerellen in de keuken van het kleine restaurant waar geen stoel onbezet was en alle gasten het zich goed lieten smaken. De jongen die de koffie en lekkernij bracht vertelde dat zijn oma kookte en de taarten had gebakken. De taartpunten waren verrukkelijk en terwijl we schandelijk zaten te snoepen kwam ook oma nog een kijkje nemen en na een kort praatje liep ze lachend weer terug naar haar domein.

Het Forte da Insua schitterde stoer op een zandbank voor de kust en een stukje noordelijker net over de Spaanse grens lag de iconische berg de Monte de Santa Tecla . Een handvol surfers waagden zich in zee. Bij het afscheid vroeg ik de naam van meest verrukkelijkste taart ooit , waarin zo bleek later maar liefst 18 eieren in werden verwerkt maar ik was vastbesloten om het thuisfront ermee te verrassen.

Ik voelde me net een suikerbom en werd wat weeïg na al die zoetigheid dus er zat niets anders op dan water drinken en stevig door te stappen zodat de suiker spiegel zou dalen. In Vila Praia de Ancora heerste een gezellige drukte. Door de samenkomst van de rivier Rio Ancora en de oceaan ontstonden er kleinere waterpoelen tussen de zandbanken. We passeerden het oude fort Fortaleza de Lagarteira en stapten stevig door , aan forten geen gebrek langs de Portugese kust.

Er volgden een groenstrook langs de prachtige Atlantische kust , we liepen over weggetjes en smalle sluip door kruip door paden tussen het groen , ik genoot van de stilte , vogels vlogen op en verdwenen als donkere contouren in de late namiddagzon. We liepen en liepen , ieder verzonken in zijn eigen gedachten. Er volgde een landweg langs de kust met de eerste bebouwing en eindeloze weides met stralend gele bloemen en eindelijk waren we in de historische stad gelegen aan de monding van de Rio Lima. Een koude wind woei over het centrale plein van de stad de Praca da Repuplica waar de oude fontein een natte nevel verspreidde. Gehaast liepen we door de smalle oude straatjes naar ons appartement dat in het historisch centrum van de oude stad lag. Tersluiks keek ik naar de vele ambachtelijke borduurwerkjes in de etalages en de prachtige sierraadhangers in de vorm van het Coracão de Viana , gemaakt in ragfijne filigrain patroontjes. Tijdens een warme douche spoelde de vermoeidheid van de vijfentwintig kilometer lange tocht weg door het afvoerputje en daarna genoten we van een heerlijk maal in een India restaurant en sloten de avond af met een espresso en een glas Grand Marnier bij de warme bakker die niet alleen maar brood bakte maar tevens ook sterke drank schonk , gebakjes en ijs verkocht.

Toen ik eenmaal in bed terugblikte op deze heerlijke dag en tevreden mijn ogen sloot , boog een sikkelvormige opkomende maan zich vriendelijk over de rivier de Lima die haar schittering tevreden mee voerde naar de grootsheid van de Atlantische Oceaan.

Liefs Rita