Valbona vallei

Valbona vallei 09 – 06 – 2014

Lieve allemaal ,

De nachten waren kort , iedere ochtend riep om zes uur het klokje van gehoorzaamheid en al vroeg begonnen we aan onze korte steile wandeling naar Kalaja e Prizrenit ( Kasteel van Prizren) We volgden een pad vanuit het centrum welk begon bij de oudste moskee dat naar het kasteel leidde . Ondanks het vroege uur was het al bloedheet , we liepen gestaag maar in een langzaam tempo naar boven passeerden nog enkelen vernielde en door de oorlog geteisterde woonhuizen waarvan de bewoners zo te zien nooit meer waren terug gekeerd en die het landschap een treurige aanblik gaven ondanks de tegen de verdrukking in dieprode bloeiende klaprozen die tegen de berghelling groeiden.
Het kasteel wat beschouwd werd als het symbool van de stad lag op een heuvel in het zuid-oosten van de stad Prizren in een schilderachtige en strategische omgeving.
Het vond zijn oorsprong in de prehistorische periode met een continue ontwikkeling in de Byzantijnse en Ottomaanse periode. Het kasteel werd gebruikt als fort tot 1912 en werd in die periode aanzienlijk beschadigd. Om deze reden staat het nu op de lijst van World Heritage sites in Danger (Werelderfgoed in gevaar).

Vanaf de heuvel hadden we een prachtig uitzicht over de stad met zijn talrijke minaretten die als raketten omhoog staken en op de diepe vallei van Lumëbardhit.
We brachten eveneens een bezoek aan het House of the League of Prizren , de wieg van het Albanese nationalisme. In 1878 vormden driehonderd oerconservatieve Albanese landheren met een groepje liberale intellectuelen de ‘ Liga van Prizren ‘


Vervolgens zette wij onze reis voort met het busje wat ons door een adembenemend landschap voerde richting Noorden nadat wij terug gekeerd waren in Albanië. Onderweg genoten wij van een over heerlijke lunch die wij afsloten met een anderhalf durende wandeling door een onwerkelijke sprookjesachtige omgeving alvorens wij verder reden naar onze eindbestemming voor die dag , een berghotel in de Valbona vallei . Bij aankomst bleek dat de benaming berghut toepasselijker zou zijn geweest maar dat deerde geen mens we hadden er twee heerlijke dagen.


Wicher Jan en ik sliepen op zolder waar we ieder een kamer kregen met een eigen badkamer , nou ja badkamer een ruimte met een douche zonder waterkering of douche bak zodat het water de kamer met de houten vloeren en wanden in liep tijdens het douchen , het toilet en wastafel bevonden zich in het laagst gelegen gedeelte onder een enorm schuin aflopend dak. Wicher Jan klaagde dat hij steeds zijn hoofd stootte als hij staande wilde plassen waarop ik hem adviseerde om dan maar in het putje te mikken wat zich in het midden van de ruimte bevond , waarop hij breed grijnsde.


De eet ruimte was niet groot en er was een groep Albanese vrouwen gearriveerd die de ruimte reeds bezette met gevolg dat wij die avond buiten dineerden gekleed in dikke fleece vesten en onze voeten gestoken in warme sokken.
De waard had een stevig smakelijk maal bereid wat we ons goed lieten smaken en het koude bier vloeide rijkelijk door alle dorstige kelen na deze bloedhete dag. Tijdens mijn gang naar het toilet door de binnen ruimte zat er bij de Albanese vrouwen de stemming al goed in zij dansten op Albanese volksmuziek en nodigden mij uit om mee te dansen. Zo wilde het dat ik danste op de ritmische klanken van de op zwepende muziek . De vrouwen stopten met dansen vormden een kring om mij heen en begonnen ritmisch in hun handen te klappen begeleid met het maken van keel geluiden ook wel de zaghrata genoemd . Mijn reis genoten kwamen verbaasd kijken en camera’s bleven flitsen , toen ik ze uitnodigde mee te dansen waagden niemand het.

http://www.youtube.com/watch?v=Qg44qKSbsdQ


Voor het slapen gaan keek ik uit het kleine dakraam naar de besneeuwde bergtoppen in het zachte schijnsel van de maan en voelde me intens gelukkig.


Liefs Rita.