Tirana

Tirana 13 – 06 – 2014

Lieve allemaal ,

Ook deze ochtend was ik vroeg uit te veren om afscheid te nemen van mijn droom die in vervulling was gegaan maar waarvan het eind in zicht kwam. Stil , genoot ik van het ontwakende landschap dat langzaam verwarmd werd door de eerste zonnestralen van de opkomende zon , de wereld was even van mij alleen. Aan het ontbijt dronk ik voor de laatste keer de heerlijk net gemolken romige melk die in grote kannen op tafel stond , het vers gebakken brood en de dieprode zoete tomaten die verrukkelijk smaakten bij de door de huisvrouw zelfgemaakte kaas.

Er kwam een speciale bus met ervaren chauffeur voorrijden die ons van Theth naar Shkodër bracht over de Nationale Park weg die over een gevaarlijke hoge berg leidde. Het oppervlak van de weg bestond uit gravel, stenen en zand en was zo smal dat de overhangende takken tegen de ruiten van de bus aan zwiepten. De weg kende geen vangrail en ik keek vanuit het busraampje met ontzag in de enorme dieptes. We hobbelden uren over deze 80 km lange weg die ons door een onherbergzaam majestueus landschap naar Shkodër voerde.

Rond het middaguur reden we Shkodër binnen een van de oudste steden van Europa , minstens zo oud als Rome. De stad lag in een enorme vlakte die aan drie kanten begrensd werd door rivieren. We reden door een levendige centrum met drukke winkelstraatjes waar een bonte verzameling aan kleding en waren lag uitgestald. Kraampjes met fruit zo prachtig gerangschikt op kleur en soort dat het uitnodigde om te kopen of minstens een keer in te bijten. Kruiden en specerijen allen zo prachtig van kleur dat je de geur al kon ruiken als je er naar keek. Wat had ik er graag een dagje rond geslenterd maar tot mijn grote spijt kregen we geen ruimte om deze oude stad te bezoeken wat ik verbazend wekkend vond voor een stad met zo’n rijke geschiedenis.

Op een parkeerplaats waar onze chauffeur al stond te wachten wisselden we van bus en reden door naar het meer van Shkodër waar we onze lunch nuttigden op een groot terras aan het water. De lucht zinderde van de hitte , in de verte dobberde een bootje op het spiegelgladde blauwe water er stond geen zuchtje wind , we vonden er geen enkele verkoeling onder de neer gelaten luifels ter bescherming tegen de zon .De ober kreeg de koele drankjes niet aangesleept en liep rond met een verhit rood hoofd , de pasta die we bestelden bleef als kauwgum in onze wangzakken hangen , schoolkinderen dreven loom voorbij op stukken tempex bij gebrek aan een luchtbed of opblaas boot. Die middag zouden we het hoog op een rotsachtige heuvel gelegen kasteel van Rozafa bezoeken maar geen mens trok onder deze erbarmelijke hitte nog aan een wandeling zodat we langere tijd aan het meer verbleven , totdat iemand opperde om maar door te rijden naar Tirana. Het werd de zwaarste tocht tijdens deze vakantie , de airco ging kapot en alleen voorin bij de chauffeur kon het raam open. Niemand sprak nog een woord het werd minstens 50 graden in de bus en misschien wel meer ik had in elk geval het gevoel dat ik kookte. In Tirana checkten we in bij een klein hotel waar ik koel water kocht en wel een uur onder een heerlijk verkoelende douche stond. Met natte haren en in het enigste jurkje wat ik bij me had nam ik deel aan de stads wandeling door het centrum van Tirana waar ik eerlijk gezegd niet erg warm voor kon lopen , het was een lelijke stad en ik verlangde nu al terug naar het ruige landschap en de wilde natuur.

De avond sloten we af met een gezamenlijk maal aan een grote tafel onder lommerrijke bomen op een groot plein waar we twee vaatjes bier bestelden waaruit we naar behoefte konden tappen en die ook nog een paar keer werden verwisseld voor nieuwe volle vaten. Toen Louis van Gaal op het grote scherm verscheen en het volkslied was gezongen bleven de voetbal fans onder ons gezellig zitten kijken en wij genoten bij een ijssalon van een grote coupe verrukkelijk ijs gemaakt van verse koeienmelk.

Die nacht zochten wij moeizaam onze weg door de spaarzaam verlichtte straatjes en steegjes, maar door het licht van de volle maan vonden wij toch ons hotelletje terug en toen ik bij de ingang nog even naar haar op keek , glimlachte zij naar mij.

Liefs Rita.

Ter informatie;
In 1936 werd een ruiterpad op initiatief van Koning Zog verbreed tot weg waar auto’s over konden rijden vanuit Shkodër om naar het Shaladal en naar Theth te kunnen reizen. Hij was in de jaren dertig aan de macht en deed erg veel moeite om de bloedwraak in het noorden aan te pakken. Hij wilde ook een eind maken aan het isolement van deze streek en aan het bestaan van de Kulla’s. Vanuit de Valbona vallei kan men nog altijd alleen maar te voet of te paard de bergpas over om in de Theth vallei te komen. Nu nog steeds kan men alleen maar met speciale terrein wagens over deze weg naar Shkodër reizen waar onze chauffeur al twee dagen bivakeerden. Omdat het onmogelijk was om met het busje in Theth te komen..

Zo’n 500 jaar voor Christus was Shkodër de hoofdstad van de Illyrische stam van de Ardiërs. De stad had een fort en een haven die door veel schepen werd aangedaan. Shkodër was met de zee verbonden door de enige bevaarbare rivier van Albanië, de Buna. In 168 voor Christus werd de stad ingenomen door de Romeinen en van de 5de tot de 11de eeuw maakte zij deel uit van het Byzantijnse rijk. In 1350 was de stad korte tijd de hoofdstad van de Balshas, Albanese adel. Aan het einde van de 14de eeuw werd Shkodër bezet door de Venetianen , handel en nijverheid bloeiden volop. In de 15de eeuw kraag de stad een aanval van de Turken te verduren die ze verloren omdat de handels republiek vrede sloot met de Turken. Door de Turkse overheersing kwam er een einde aan de bloeiperiode van de stad pas na twee eeuwen toen het militaire Turkse regime begon te wankelen kon de stad haar culturele en economische bloei voort zetten. Er kwamen nog roerige jaren rond 1880 ( opkomst van de nationale beweging en tijdens de opstand tegen de Turken in de Balkan oorlogen van 1910 – 1913. Tijdens de eerste wereld oorlog veranderde de boel weer grondig want de Serven namen de stad in , gevolgd door de Oostenrijkers , de Italianen en de Fransen.