Theth

Theth 12 – 06 – 2014


Lieve allemaal,


Gewekt door het licht sloop ik naar buiten waar ik op een bankje ging zitten dat voor het huis stond en genoot van de frisse ochtend . Dauwdruppels glinsterden in het natte gras , geen razende auto’s over drukke verkeerswegen , in huis was iedereen nog in diepe rust , ik gaf mijn oude brood aan de rondscharrelende kippen , de donkere contouren van een vogel die hoog door de lucht zweefde staken af tegen de strak blauwe hemel , veraf klonken geluiden uit de keuken waar de vrouw des huizes wellicht al druk was met de voorbereidingen van ons ontbijt . Het uitzicht was volmaakt , puur en ongerept , hier schikte de mens zich nog naar de grillen van de natuur. Ik liep naar de bron en dronk het water wat ik opving uit mijn handen.
De vrouw des huizes kwam naar buiten lopen en bracht mij een kopje heerlijk hete Turkse koffie wat ik langzaam nippend op dronk op het bankje voor het huis . Pas toen Jeanne de gordijnen open schoof van ons slaap vertrek ging ik naar binnen om me te douchen en voorbereidingen te treffen voor de tocht.


Na het ontbijt gingen wij op pad om het lang uitgestrekt dal te verkennen , we passeerden een schooltje. Er was geen vaste dorpskern de woonhuizen lagen verspreid door het dal aan de rivier de Theth , de bij de huizen behorende erven waren allen strak omheind .De eens oude grijze huizen zonder bovenverdieping hadden allen kleine ramen die fungeerden als schietgaten voor de bloedwraak vetes , maar deze waren inmiddels allemaal vervangen.



Het prachtig gerestaureerde kerkje met het houten kruis schitterde tegen de ruige bergen. Naast het kerkje lag een oud kerkhof met fraai bewerkte houten kruizen die versierd waren met uitgewerkte zonnen of dieren , men wist niet hoe oud ze waren.


De bloedwraaktoren ( Kulla e Ngujimit ) was een van de weinige bewaard gebleven Kulla’s in de Noord Albanese Alpen. Het was een verdedigingstoren waar families die betrokken waren bij een bloedwraak vete bescherming vonden.


We bezochten de Kulla en dronken er thee in de schaduw van de bomen gezeten op eenvoudige door de inwoners zelf gemaakte houten stoelen. Vervolgens volgden wij een zeer steil pad langs de rivier wat bezaaid was met losliggende stenen en wat menigeen vervloekte omdat hij struikelde , zijn enkel verzwikte of gewoon onderuit ging. Erenik liep druk zwaaiend met een stok voorop want het krioelde er van de slangen. Op sommige stukken moesten we op handen en voeten naar boven en dan reikend ons zelf opdrukkend op het volgende rotsblok Bij een waterval waar het water met een enorme kracht naar beneden viel pauzeerden we en zochten enige verkoeling.
Na de pauze ontkwamen we niet aan de halsbrekende manoeuvres door het wild razende water om ons pad te kunnen vervolgen aan de overkant. Joke gleed uit sloeg met haar rug tegen een rotsblok en klapte dubbel tussen de ruimte die er was met het volgende rotsblok. Erenik kon haar nog net grijpen voordat ze mee gesleurd werd door het wild razende water. Zij hield er geen letsel aan over en nadat zij bekomen was van de schrik zette zij dapper maar drijfnat de tocht voort , wat zij zich ook wel kon veroorloven dank zij de 38 graden.

Na vier uur gelopen te hebben bereikten we rond het middaguur Nderlysa , waar we de bestelde lunch gebruikten bij een Albanese familie en zich het patroon van serveren herhaalde. Ondanks dat de gerechten er aantrekkelijk uitzagen prikte ik met de vork maar een beetje in mijn eten want ik werd overvallen door een barstende hoofdpijn. Gelukkig was ik niet de enigste. Ron vroeg of ik paracetamol bij me had en nam er twee , Jeanne keek groen , André zat te geeuwen en ook Joke voelde zich niet lekker. Ik besloot niet verder mee te gaan met de nog eens drie uur durende middagwandeling in deze erbarmelijke hitte. Op Ron na sloten de anderen zich bij mij aan en bleven bij de zeer gastvrije familie die ons hun bedden aanboden waar Jeanne en André dankbaar gebruik van maakten. Joke en ik zochten een stoel in de schaduw en werden verwend met kannen thee en vers fruit. Na enige tijd nam mijn hoofdpijn zonder medicatie ingenomen te hebben af en ging ik in op de uitnodiging van het dochtertje om met haar een balspel te spelen in de schaduw van het huis. Ik had wel plezier in het meisje en wrong me in allerhande vreemde posities waarin ik haar de bal toewierp. Ze kwam niet meer bij van het lachen , haar zusje die ook een kijkje kwam nemen nam gretig deel aan ons spel. Na ruim een uur rennen en gek doen hield ik het voor gezien en ben ik met Joke wat door de omgeving gekuierd , we stuitten op een juweeltje , een prachtig oud vervallen kerkhof en we verbaasden ons over de meest schilderachtige taferelen waar we geheel onverwachts tegen aan liepen.


Om hals zes werden we opgepikt door een busje dat ons terug bracht naar ons verblijf en waar ik samen met Ron en Jeanne al filosoferend de zwoele zomeravond doorbracht op het terras voor het huis en we zochten onze bedden pas op toen de volle maan al hoog boven de bergen hing.

Liefs Rita.


Hekken en begrenzingen van bezit zijn zeer belangrijk in de Noord- Albanese bergen ; De Kanun geeft hier gedetailleerde voorschriften voor. De geschiedenis leert ons dat het dorpje Theth in 1465 voor het eerst wordt genoemd.