Theth

Theth 11 – 06 – 2014

Lieve allemaal ,


Rond vijf uur werd ik gewekt door onwillige hinnikende paarden en het vloeken van hen begeleiders , nog half in slaap zag ik vanuit mijn dakraampje dat de paarden reeds aangelijnd voor de berghut stonden en men al druk bezig was de zadels op hun ruggen te bevestigen. De paarden die regelmatig werden ingezet voor deze tocht wisten natuurlijk wat er komen ging en hadden er duidelijk geen zin in. Ik overwoog om nog even terug te kruipen in mijn warme holletje maar werd toch onrustig door al deze bedrijvigheid rondom de berghut . Geen zin in weer een ijskoude douche nam ik een poezenwasje aan de wastafel , poetste mijn tanden en verjoeg de rest van de nacht met een vleug eau de toilette , bond mijn haren zonder ze te kammen bij elkaar met een elastiek en stond binnen een kwartier buiten met mijn bagage bij de paarden.


Tijdens het sobere toch al rommelige ontbijt met onvoldoende brood en koffie kwam tot overmaat van ramp ook nog de T.V ploeg weer binnen stormen en was de chaos compleet. Ik besloot af te zien van koffie en ging nog even naar mijn kamer , dronk een glas water , poetste nog eens mijn tanden controleerde mijn rugzak en liep naar beneden waar het inmiddels een hele drukte was. De waard kwam de door mijzelf vergeten lunchzak brengen die bestond uit een homp brood , een stuk komkommer en een tomaat , die ik opborg in mijn rugzak bij de anderhalve liter water.


Eindelijk was het dan zover , om half zeven uur werd het startsein gegeven voor de tocht der tochten. We begonnen aan een behoorlijke klim naar de pas ( 1860 m ) die we over moesten om in het bergdorp Theth te willen komen wat betekende dat we 1000 meter moesten klimmen . De paarden met hun begeleiders liepen voorop , we volgden een ongelijk pad met enorme stenen en keien , afkomstig uit het kalkstenen gebergte die mee gevoerd werden door storm , regen en wind en uiteindelijk hun bestemming vonden in de vallei. Het was nog vroeg maar ik zette al snel mijn zonnebril op om de enorme schittering van het zonlicht dat weerkaatste op het witte gesteente te verzachten voor mijn ogen. We liepen en zwoegden dan omhoog dan weer omlaag om vervolgens weer omhoog te moeten voor deze zeventien kilometer lange tocht. in de voetsporen van A. den Doolaard . Ik bleef af en toe stil staan om het woeste onherbergzame landschap in mij op te nemen zodat ik het nooit meer zou vergeten , want geen foto hoe mooi dan ook kon dit ooit weergeven..


Na enkele uren pauzeerden we bij een kleine waterval waar gesuggereerd werd dat er een schuilhut was er stonden slechts enkele banken omheind met wat palen . Ik zocht een steen in de schaduw bij de waterval waarin dikke met mos begroeide rotsblokken lagen , vulde mijn waterflessen en liet het koele water over mijn voeten lopen., bekeek mijn lunch pakket en at een tomaat met een stukje brood en bewaarde de rest voor later. De paarden liepen rond aten aan de schaarse plukken gras en lesten er hun dorst , een dikke slang lag te zonnebaden in het gras en een schaapherder passeerde met wel honderd schapen om deze naar hoger gelegen oorden te brengen. Het was er stil en vredig. Nadat de paarden voldoende waren uitgerust trokken we verder. Het landschap werd ruiger en grimmiger we liepen over smalle paadjes langs steile afgronden ik keek omhoog naar de pas en vreesde er nooit over te komen. Plotseling stonden we voor een vlakte die op duizelingwekkend hoogte steil de afgrond inliep, bedekt met verijsde sneeuw die wij dwars over moesten steken. De paarden zouden ons een voor een en voetje voor voetje voorgaan. Het eerste paard ging al meteen glijden en de twee begeleiders konden hem ternauwernood houden toen het dreigde in de afgrond te storten , met man en macht werd er aan de teugels bij zijn hoofd getrokken en aan zijn staart , iedereen hield zijn adem in en haalde opgelucht adem toen het paard aan de overkant was. De begeleiders van de paarden zochten scherpe stenen en probeerden de rand zoveel mogelijk af te bikken terwijl wij stonden te wachten , ik vond dat de boel er niet beter op werd want er bleven ijs resten met een modderige ondergrond over. Toen de paarden allen over waren gingen wij vrouwen een voor een voetje voor voetje op een deskundige wijze vastgehouden door Erenik die de woorden ; You are 100 % safe ‘ uitsprak waarop ik zweeg en dacht ; Dat heb je ook geleerd op cursus want als een van ons was gevallen waren we beiden gevallen ‘ maar ik had geen andere keuze bleef kalm en gaf me over. Eenmaal aan de overkant moesten we nog over enkele rotsblokken klauteren waar je eveneens in een enorme diepte keek maar daar had ikzelf weer wat meer grip op. Het pad wat de laatste honderd meter naar de pas leidde was zo smal dat ik naar Joke grapte : Volgend jaar wordt het een Kras reis…. Het uitzicht op de pas was overweldigend , jammer genoeg konden we er niet al te lang blijven want aan de voorheen strak blauwe lucht stapelden donkere wolken samen , er dreigde onweer het was 36 graden geweest die dag. Erenik spoorde ons aan door te lopen en zo begonnen we aan de 1150 meter diepe afdaling over losse steenslag met onze ogen en voeten zoekend naar enige vaste ondergrond. Nadat we enkele honderden meters waren afgedaald en door een sprookjesachtig mooi bos liepen barstte er ineens een plensbui los alsof alle hemelsluizen open gingen , met bakken kwam het naar beneden en tegen de tijd dat ik mijn tegoed opgeborgen poncho had gevonden in mijn rugzak was ik nat tot op mijn huid. Het koelde flink af en ik rilde in mijn poncho. Na nog eens honderd meter bergafwaarts kwamen we aan bij een hut waar het druk was met mensen die eveneens een dak boven hun hoofd zochten.. De paarden werden onrustig toen bliksemflitsen de hemel deden oplichten en de donder echode tegen de bergen , zoveel natuur geweld had ik al lang niet meer mee gemaakt en genoot van dit machtig schouwspel. Het druppelde nog wat na toen wij onze weg vervolgden en na een uur scheen weer de zon. We liepen en liepen er leek geen einde aan te komen en onverwacht na een bocht keek ik in een prachtig groene vallei met hier en daar het rode dak van een huis , de rivier de Theth slingerde zich er als een zilveren lint door heen er groeiden wilde rozenstruiken vol met zacht roze bloemen , wilde orchideeën en bloemen wiens namen mij onbekend waren het was prachtig en zeker alle moeite en ontberingen waard . Na nog zo’n twee honderd meter te zijn afgedaald arriveerden we op een landweg in Theth die we minstens nog een kwartier volgden alvorens we arriveerden bij de familie waar we twee nachten bivakkeerden. We feliciteerden elkaar en Ron toverde verlegen een roos achter zijn rug vandaan die hij mij gaf. Het gerstenat wat gekoeld lag in een teil koud stromend bergwater en waarvan we zelf de flesjes opdoken vloeiden door alle dorstige kelen en nog voordat we konden douchen schoven we aan een rijk gedekte dis met heerlijke gerechten bereid door de vrouw des huizes , die we ons goed lieten smaken na elf uur onderweg te zijn geweest met een sober lunch pakket. Er werd veel gelachen en gepraat , allen waren blij dat ze het hadden gered.

Die nacht deelden we de kamer met z’n vieren , ik kreeg een plekje bij het raam en nog net toen ik rozig warm na een heerlijke douche in bed lag zag ik door het raam dat de bijna volle maan de vallei in een zacht gele gloed zette.

Liefs Rita.