Bavianen

Kasane 04 – 09 – 2019

Verblijf Chobe lodge

Lieve allemaal ,

Ger voelde zich goed en we besloten verder te reizen. Ik haalde het laatste wasgoed van de lijn , ruimde tassen in , brak bedden op en tent af.

Bij de grensovergang van Namibië naar Botswana worstelden we ons weer door een hele papierwinkel sjouwend langs loketten waar glaswanden door nors kijkende mannen open en dicht werden geschoven en waarbij wij dankbaar knikten voor de verlossende stempels die ze ons verstrekten om Namibië uit en Botswana in te komen . Onze voorraad eieren en sinaasappelen die we net hadden aangevuld werden ingenomen en door geschoven naar de op stoeltjes zittende wachtende vrouwen die er blij hun plastic tassen mee vulden en wij maakten onderling grapjes over het feit dat ze ’s morgens eerst overlegden over wat ze nodig hadden en dat dan innamen die dag. Het was ze van harte gegund.

Alsof we militairen waren werden we gecommandeerd , liepen en reden braaf door water poelen gevuld met een kwalijk riekende desinfectans omdat ze wilden dat we onze schoenen en autobanden moesten ontsmetten…..

Eenmaal in Botswana reden we door een kilometerslange rij van wachtende vrachtwagens die vaak wel langer dan veertien dagen stonden te wachten alvorens zij de grens konden passeren. Slimme vrouwen kookten voor hen en deelden tegen betaling borden met eten uit aan de vrachtwagen chauffeurs waaraan zij een gretige afname vonden.

De aarde kleurde rood , het voelde warm , heette welkom . Brutale bobbejanen zoals de Afrikanen de beerbavianen noemden , slopen door en rond het bivak in de hoop dat ze hun slag konden slaan. Het waren opportunistische omnivoren die zowel vruchten, zaden, scheuten, paddenstoelen, knollen en wortelen als insecten en andere kleine ongewervelde aten. Na de lunch borgen we dan ook alles op in de daarvoor bestemde plastic boxen , sloten deze hermetisch af en plaatsten ze zelfs terug in de auto om te voorkomen dat de boel overhoop werd gehaald waarop de bavianen luid spektakelend teleurgesteld afdropen. Een moeder baviaan haalde uit naar haar kind en gaf het een klap , een ander knuffelde haar baby.

Ger en ik liepen naar het restaurant waarvan we vanuit het op palen gebouwde terras uitzicht hadden op de modderpoel waar kuddes olifanten tegen de avond kwamen drinken. Er was zelfs een onderaardse gang van waaruit men door een venster de talrijke vogels beter kon spotten maar waar van ik slechts hun prachtige kleuren bewonderden omdat ik naam en soort schuldig moest blijven. Ik verloor dan ook al snel mijn aandacht , verliet het onderaardse en zocht mijn plekje in de ruimte op het terras weer op waar inmiddels een zachte bries woei die enige verkoeling gaf . Inmiddels had ook ander wild zoals gnoes , giraffen, herten en zebra’s zich aangesloten bij de wachtende aan de waterplas. De wind nam toe en speelde met de geel verdroogde bladeren , ze dansten en duikelden over de uitgestrekte vlakte. De nacht viel in , brandende kampvuren hielden het wild op afstand , we namen een lichte maaltijd , sterren twinkelden , een hyena brulde en een sikkelvormige maan waakte over Afrika.

Liefs Rita