Lange dag
Door: Rita
Blijf op de hoogte en volg Rita
01 Juli 2020 | Namibië, Aranos
Lieve allemaal ,
De ijspegels hingen nog net niet aan mijn neus maar hij droop gestaag. Mijn rode koude handen knoopten moeizaam de zakken en tassen. Ritssluitingen weigerden dienst , zij liepen vast of bleven geheel open , tentstokken schoven niet meer in of uit elkaar , de keukentrap die we nodig hadden bij het afbreken van Pauline’s daktent sloeg Ger met een moker open en dicht en ik vroeg me in stilte af wanneer hij het begaf .Ik sjorde met riemen en touwen om de boel enigszins bij elkaar te houden , maar hield de moed er in omdat ik uit mijn Sahara ervaring wist dat het straks wanneer we eenmaal weer uit het zand waren alles weer beter zou gaan. Maar ondanks dat vroeg ik me elke ochtend als we de tent afbraken af waarom ik ’s avonds douchte want elke ochtend zat ik weer onder het stof en zand. Mijn haar leek wel touw en mijn handen leken op die van een honderd jarige , droog en dor.
Nico kwam melden dat de trekstang van zijn auto waarmee hij een caravan trok door al het schudden en schommelen door het mulle zand behoorlijk was doorgebogen en dat hij zo niet verder durfde en alvorens het vertrek bij de plaatselijke garage langs wilde , aldus geschiedde en het programma werd aangepast.
Voor achten konden we niet de grens over van Zuid – Afrika naar Namibië en we moesten dan ook even wachten. Bij de eerste grensovergang schreef een vriendelijke ambtenaar ons Zuid – Afrika uit , checkte de auto , controleerde de etenswaren vooral op vlees en alcohol maar dat alles hadden we goed opgeborgen tussen al onze andere bagage in de hoop dat ze geen zin hadden om alles over hoop te halen. Deuren en kleppen werden geopend en ook weer snel gesloten bij de aanblik van alle spullen en de man opende vriendelijk knikkend handmatig de slagboom. Tien meter verder werden we gecontroleerd om Namibië in te kunnen en dat was geen sinecure. De auto werd grondig geïnspecteerd en er werden de nodige papieren ingevuld , ook de contact gegevens van het thuisfront wilde ze hebben en er werd genoteerd hoeveel dagen we bleven en dit aantal mocht dan ook niet overschreden worden. Pauline had een aantal papieren bij zich met stempels en andere toeters en bellen die haar zoon voor ons geregeld had zodat wij konden aantonen dat het geen gestolen auto was. Er werd gebeld , lijsten nagekeken op de computer , foto’s bestudeerd , de koelkast overhoop gehaald en dekens uitgerold. Gelukkig stond de diepvrieskist hoog in de auto verdekt opgesteld want deze zat vol met aangebraden vlees. We betaalden driehonderd en tien rand aan wegenbelasting en mochten door rijden.
Een verharde zandweg weg bestrooid met kiezelstenen voerde door een glooiend landschap waar we met een redelijke snelheid over heen reden. Om tien uur pauzeerde we langs de stoffige weg en de enkele auto die ons voorbij reed claxonneerde en verdween in een enorme stofwolk aan de horizon. Het reservewiel dat op het dak lag was los getrild en werd opnieuw vast gesnoerd. Een aantal krotten in het landschap vormden een kleine gemeenschap van zes onderkomens en drie grafzerken op een klein vierkant stuk omheind land . Zittend vanuit haar deuropening staarde een vrouw over het lege land en zelfs de windmolen vergat te draaien.
Stofwolken drongen de auto binnen en ik verzocht Ger om wat langzamer te rijden zodat we niet zo in de enorme stofwolk van Nico reden. Voor een hut stonden een handvol geiten bij een waterput. Er volgden enkele welvarende huizen waar twee paarden en een fiets voor de deur stonden. Geheel onverwacht reden we over een hobbel dat zo bleek bij nader onderzoek , een reeds overleden aap te zijn die door de enorme gaten in het wegdek niet te ontwijken viel en ik huiverde ondanks de warmte. De zon klom aan de hemel en eenieder had zich inmiddels ontdaan van dons en fleece jacks die we droegen bij vertrek. Scharminkelige koeien en een handvol schapen zochten naar gras op de droge vlakte. In Gochas kochten we vers fruit en een simkaart met data die het zo bleek later niet deed. De provider bedankte me wel iedere keer voor de gouden aankoop als ik mijn telefoon opende ….. Dat was dan wel weer leuk en het friste telkens mijn geheugen op als ik ook maar even overwoog over te gaan tot een nieuwe aankoop. We sukkelden verder door de woestijn waar ik me bleef verbazen over de prachtige kleuren en vond de wereld ontroerend mooi. Ik begon te houden van de eenzaamheid , de uitgestrektheid en rust van dit immense land. De mensen die rust uitstraalde en overal hun gemak voor namen . Slagbomen werden handmatig geopend met een brede lach , mensen stonden geduldig in de rij bij een kassa of balie. Er werd veel gelachen , zij waren hulpvaardig zo heel anders dan in Nederland waar de individualisering , automatisering en digitalisering al jaren geleden hun intreden hadden gedaan , waar mensen vervreemden van zich zelf , hun omgeving en van de natuur.
Ik schrok op doordat een springbok dat eveneens geschrokken voor onze auto sprong en zeker vijftig kilometer per uur rende. Ondanks dat Ger op een sukkeldrafje reed voelde het jonge dier zich waarschijnlijk opgejaagd en wist niet waar naar toe dus we stopten zodat het de ruimte had. Later meldde Boudewijn dat er een aangereden springbok op het wegdek lag….
Samen met Ede Staal zongen we de sterren van hemel. De termietenheuvels rezen als paddenstoelen uit de grond en namen futuristische vormen aan , rode heuvels tussen het gele steppen gras. Aranos bleek geen kampeermogelijkheden te hebben dus besloten we door te rijden naar Leopoldville maar daar bleek de boel gesloten. Daar de water voorraad bijna op was en we niet langs de stoffige weg in de wildernis wilden overnachten reden we terwijl de zon al zakte aan de kim door naar Gobabis dat eigenlijk de geplande dagafstand van de daarop volgende dag was. Ik leste voor het eerst in mijn leven mijn dorst met gekoeld bier in de auto en het voelde alsof het niet kon terwijl ik niet eens de bestuurder was want deze dronk het restant lauw water.
Het was nacht toen we aankwamen in Gobabis bij kamp Trans Kalahari End , voor Nederlandse begrippen wel niet in tijd maar in duisternis want de dag ging vrij snel over in de nacht er was nauwelijks sprake van een avond. We schreven ons snel in bij de receptie en vroegen daar of het restaurant nog geopend was en zo gebeurde het dat we alvorens we ons kamp opsloegen genoten van een heerlijk bereidt maal. Opgelucht dat we het gehaald hadden proostten we met gekoelde witte wijn , de wit gehandschoende ober bracht kannen gekoeld water met munt en citroen en lachte zijn witte tanden bloot in de met enkel kaarsen verlichtte ruimte omdat de stroom was uitgevallen.
Met het spaarzame licht van de zaklampen en onder een prachtige sterren hemel vond ik vrij aardig mijn weg in het donker en al snel stond de tent ingericht en wel voor het eerst sinds dagen op een stukje koel gras dat weldadig voelde aan mijn blote voeten. Ger stookte de originele donkey met hout op om water te verwarmen en ik genoot van de heerlijk warme douche en liet het water als een weldaad over me heen stromen , al het stof en zand verdween in het afvoerputje. Daarna dook ik ondanks mijn vegen en kloppen de helaas nog altijd intens stoffige koude tent in en kroop in mijn stoffige slaapzak waar ik al snel tevreden in slaap viel.
Liefs Rita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley