Victoria watervallen
Door: Rita
Blijf op de hoogte en volg Rita
12 Augustus 2020 | Botswana, Kasane
Kasane 05 – 08 – 2019
Verblijf Chobe lodge
Lieve allemaal ,
Om kwart over vijf waren we uit de veren , ontbeten en vulden papparassen in voor de visum aanvraag om van Botswana naar Zimbabwe en Zambia te komen en stapten vervolgens in een kleine bus om met een twaalftal mensen naar de Victoria watervallen te reizen die op de grens van de eerder genoemde landen lagen. Er stond een tientallen kilometers lange file vrachtwagens bij de grensovergang te wachten om Zimbabwe in te komen die geboycot werden door de Zuid Afrikanen die door jaloezie gedreven terreur aanvallen hielden op de Congolezen en Ethiopiërs die vooruitstrevend en ijveriger waren dan zij en het daardoor ook economisch beter ging .
Het werd weer een hele toestand bij de grensovergang , de autobanden moesten gedesinfecteerd worden en iedereen moest uitstappen om de schoenen te ontsmetten door over een natte dweil met desinfectans te lopen. De rijen lacherige wachtende toeristen of anders reizende waste aan voor de nog gesloten loketten waarachter beambten stoïcijns kijkend hun koffie dronken. Er ging een zucht van verlichting door de menigte toen een gewichtig uitziend man in uniform met een geldkist aan kwam lopen en iemand de opmerking plaatste dat het waarschijnlijk het wachten op die kist was geweest , maar ook daarna bleef het loket nog lange tijd dicht. Opeens geheel onverwacht toen iedereen al ingedut was zette hij triomfantelijk met een klap de geldkist op de balie schoof het loket open en warempel het circus begon. Omdat Pauline uit Zuid Afrika kwam hoefde zij niet te betalen voor het visum. Ger die van zijn U.S dollars af wilde en aangaf dat hij in dollars wilde betalen moest dertig dollar betalen , ik betaalde 25 euro , maar was je een Amerikaan dan betaalde je vijfenzeventig dollar. Na ontvangst van de gewilde papieren en teruggave van ons paspoort die alle rijkelijk voorzien werden met stempels en handtekeningen , knalde het raam weer dicht voor een koffie pauze en terwijl wij opgelucht terug liepen naar de kleine bus gleed er een zucht door de lange rij wachtende. We liepen de grensovergang over en stuitte op de volgende grenscontrole. Een achttal in keurige vlekkeloze uniformen gestoken mannen met glimmend gepoetste schoenen deden gewichtig en met veel bombarie hun werk. Een van de mannen zat op een stoel die ergens in een grijs verleden bekleedt was geweest met een kleurrijke stof die nu in flarden hing en bijeengehouden werd door allerhande resten gekleurd touw. Hij blafte en snauwde , maar ik hield me rustig en antwoordde netjes en bedeesd met twee woorden. Ja meneer , nee meneer , goed meneer , ik wilde elk gezeur bij een grensovergang voorkomen , nooit eerder kreeg ik zoveel stempels en handtekeningen in mijn paspoort als tijdens deze reis.
Eenmaal bij de Victoria watervallen besloten we twee kilometer door te lopen naar Zambia zodat we de watervallen ook vanuit die hoek konden bekijken. De paspoort controle viel mee , zwarte mannen met huizenhoge zakken maismeel op gammele fietsen gebonden trapten ons langzaam voorbij. Ze balanceerden trillend op hun fietsen als er vrachtwagens vervaarlijk dicht langs hen af denderden , bang dat er een van de weg af geblazen werd hield ik regelmatig mijn hart vast.
De zon brandde in mijn nek , het asfalt trilde , mijn keel plakte van het stof en mijn waterfles was zo goed als leeg . Tot overmaat van ramp bleek de aanblik op de watervallen werkelijk zeer teleurstellend en hadden we deze moeite wel kunnen sparen. Net over de brug stond een jongen met een fietstaxi hoopvol te wachten op klanten en ik was even in dubio omdat ik het gênant vond om je rond te laten fietsen maar aan de andere kant gunde ik hem ook een klant. Ik vroeg wat het kostte als hij ons naar de grensovergang zou fietsen en hij antwoordde een dollar per persoon. Ik vroeg Ger zijn laatste 10 dollar en liet me voor dat geld samen met Pauline naar de grensovergang rijden en tijdens de tocht had ik alweer de neiging om uit te stappen omdat ik zag dat hij het erg zwaar had om in de enorme hitte vals plat te fietsen. We prezen hem voor de enorme prestatie , hij glom van trots en het zweet en nam breed lachend het geld in ontvangst . Waarna wij nog eenmaal omkijkend en zwaaiend de grensovergang overgang over liepen naar Zimbabwe.
Eenmaal bij de watervallen moesten we tien dollar per persoon meer betalen omdat we uit Nederland kwamen ….. Ondanks dat we het een vreemde actie vonden betaalden we wel . Een groep jongelui stond te dansen en te zingen op de maat van de ritmische djembé trommels die mijn hartslag versnelden. Er werden kitscherige souvenirs aangeboden langs de kant van de weg waar we hoe pijnlijk ook , zonder een blijk van al teveel belangstelling langs liepen. Eenmaal in het park werden we verwelkomd door een oase van groen en beneveld door duizenden waterdruppels dat omhoog spatte van het met donder en geweld naar beneden vallende water en zo de omgeving vochtig hielden. We volgden route twaalf wat inhield dat je vanaf twaalf uitzichtpunten de watervallen kon bekijken en volgden de nummers over een mooi geplaveid pad door een oase van groen dat bijna een regenwoud te noemen was. Het was er verrukkelijk koel , door het vochtige klimaat groeiden er reuzen van baobab bomen , vochtige huizen hoge varens schuilden onder het bladerdak van zacht wuivende palmen , waterdruppels weerspiegelden de regenboog kleuren op de heerlijk geurende bloemen . Ik waande me in wonderland en genoot intens van alle kleuren en geuren , langzaam werden we klam van de minuscule kleine druppels die zich hechtte op onze hoofd haren en wenkbrauwen, alles en iedereen straalde en glinsterde , mijn huid leek wel gehydrateerd en voelde vol en glad.
De Victoria watervallen werden gevoed door de machtige Zambezi rivier, die het water met een enorme kracht en snelheid over een honderd acht meter hoge rotswand naar beneden duwde. Per seconde kletterde er een miljoen liter water over de rotswand en het gedonder van de watervallen was dan ook op een afstand van veertig kilometer te horen. De nevel en de regenboogkleurige mist van het vallende water stegen tot een hoogte van meer dan vierhonderd meter en waren met mooi weer liefst twintig kilometer verderop nog zichtbaar.
Het was werkelijk ongelooflijk mooi we stonden bij de grootste, breedste en mooiste watervallen van Afrika waar het water nu eens niet vanaf een berg naar beneden donderde maar zich door een enorme scheur in het land naar beneden stortte. Lokale stammen noemden de watervallen Mosi-oa-Tunya, ‘de rook die dondert’. Met een breedte van zeventienhonderd acht meter was het , het grootste watergordijn van de wereld.
Er zwommen mensen in de poelen vlak voordat het water naar beneden stortte ook wel Devils pool'. genoemd en ik vond het dan ook behoorlijk eng om naar te kijken omdat ik verwachtte dat ze elk moment mee gesleurd zouden worden en daar wilde ik geen getuige van zijn. Ik rilde toen een man op de rand van de afgrond ging staan , ook al was er dan geen sterke stroming hij kon zomaar uit glijden of wat dan ook. Nadat we alle uitzichtpunten hadden gehad belandde we in een gezellig restaurant en nuttigden er een heerlijke lunch en lesten er onze enorme dorst met de heerlijkste vruchtensappen ooit .
Tijdens onze wandeling naar het dorp verwonderde ik me over de vrolijk geklede vrouwen die gezellig kletsend met zware boodschappen tassen over de spoorlijn liepen huiswaarts keerden. Het kon dan wel de kortste weg zijn maar ook de gevaarlijkste. Plat varkens en apen zochten naar voedsel restanten op en langs de spoorlijn. De hitte was bijna ondraaglijk en we pasten ons aan , aan het tempo van de Afrikaan. Eenmaal in het dorp vergaapte ik me aan alle authentieke gebruiksvoorwerpen en sierraden die werden aangeboden. Ik kocht twee kettingen en armbanden die gemaakt werden van papier- maché , twee prachtig beschilderde teakhouten schalen. De vrouw wikkelde mijn aankopen grondig in kranten papier en omwikkelde deze helemaal met tape. Toen ik buiten kwam wisselde Pauline net haar gegevens uit met een tandeloze man , hij bleek de verkoper van een groot aantal stenen beelden te zijn waarvan hij beweerde de maker te zijn maar dat ik ten zeerste betwijfelde. Zweet druppels parelden op mijn voorhoofd en ik ging nadat ik me had afgemeld bij de anderen naarstig op zoek naar een café om mijn dorst te lessen waar zij zich later bij mij aansloten en waar we onze dorst lesten op een terras in de schaduw en genoten van elk een halve liter pul lokaal koud bier. Daarna namen we de kortste weg terug naar de bus , waar ik zeer teleurgesteld was toen ik constateerde dat mijn waterfles weg was die ik er in achterliet. Mijn keel plakte alweer aan mijn verhemelte maar gelukkig deelde de chauffeur blikken gekoeld bier uit onder de reizigers.
Zimbabwe weer uit en Botswana weer in , er volgde dezelfde rituelen als bij ons vertrek , we dansten op natte dweilen en reden door plassen water , loketten schoven weer open en dicht en de stempels werden met veel omhaal geplaatst op de daarvoor benodigde papieren.
Eenmaal op de camping namen we een heerlijk uitgebreide douche en nuttigden een eenvoudig maal met nog meer bier voor de dorst. Kampvuren branden , als toetje namen we een Amarula en evalueerden met genoegen bij het vuur over de mooie dag . Olifanten ruzieden vlak achter onze tent en bewakers schoten te hulp en verdreven hen met hun zaklampen. Doordat de olifanten onderling door mokten en de bewakers constant zwaaiend met hun lampen ze uit elkaar probeerden te halen werd het een bijna slapeloze nacht. Maar de aarde draaide door , een nieuwe dag brak aan en de rust keerde weder tussen de olifanten.
Liefs Rita
Verblijf Chobe lodge
Lieve allemaal ,
Om kwart over vijf waren we uit de veren , ontbeten en vulden papparassen in voor de visum aanvraag om van Botswana naar Zimbabwe en Zambia te komen en stapten vervolgens in een kleine bus om met een twaalftal mensen naar de Victoria watervallen te reizen die op de grens van de eerder genoemde landen lagen. Er stond een tientallen kilometers lange file vrachtwagens bij de grensovergang te wachten om Zimbabwe in te komen die geboycot werden door de Zuid Afrikanen die door jaloezie gedreven terreur aanvallen hielden op de Congolezen en Ethiopiërs die vooruitstrevend en ijveriger waren dan zij en het daardoor ook economisch beter ging .
Het werd weer een hele toestand bij de grensovergang , de autobanden moesten gedesinfecteerd worden en iedereen moest uitstappen om de schoenen te ontsmetten door over een natte dweil met desinfectans te lopen. De rijen lacherige wachtende toeristen of anders reizende waste aan voor de nog gesloten loketten waarachter beambten stoïcijns kijkend hun koffie dronken. Er ging een zucht van verlichting door de menigte toen een gewichtig uitziend man in uniform met een geldkist aan kwam lopen en iemand de opmerking plaatste dat het waarschijnlijk het wachten op die kist was geweest , maar ook daarna bleef het loket nog lange tijd dicht. Opeens geheel onverwacht toen iedereen al ingedut was zette hij triomfantelijk met een klap de geldkist op de balie schoof het loket open en warempel het circus begon. Omdat Pauline uit Zuid Afrika kwam hoefde zij niet te betalen voor het visum. Ger die van zijn U.S dollars af wilde en aangaf dat hij in dollars wilde betalen moest dertig dollar betalen , ik betaalde 25 euro , maar was je een Amerikaan dan betaalde je vijfenzeventig dollar. Na ontvangst van de gewilde papieren en teruggave van ons paspoort die alle rijkelijk voorzien werden met stempels en handtekeningen , knalde het raam weer dicht voor een koffie pauze en terwijl wij opgelucht terug liepen naar de kleine bus gleed er een zucht door de lange rij wachtende. We liepen de grensovergang over en stuitte op de volgende grenscontrole. Een achttal in keurige vlekkeloze uniformen gestoken mannen met glimmend gepoetste schoenen deden gewichtig en met veel bombarie hun werk. Een van de mannen zat op een stoel die ergens in een grijs verleden bekleedt was geweest met een kleurrijke stof die nu in flarden hing en bijeengehouden werd door allerhande resten gekleurd touw. Hij blafte en snauwde , maar ik hield me rustig en antwoordde netjes en bedeesd met twee woorden. Ja meneer , nee meneer , goed meneer , ik wilde elk gezeur bij een grensovergang voorkomen , nooit eerder kreeg ik zoveel stempels en handtekeningen in mijn paspoort als tijdens deze reis.
Eenmaal bij de Victoria watervallen besloten we twee kilometer door te lopen naar Zambia zodat we de watervallen ook vanuit die hoek konden bekijken. De paspoort controle viel mee , zwarte mannen met huizenhoge zakken maismeel op gammele fietsen gebonden trapten ons langzaam voorbij. Ze balanceerden trillend op hun fietsen als er vrachtwagens vervaarlijk dicht langs hen af denderden , bang dat er een van de weg af geblazen werd hield ik regelmatig mijn hart vast.
De zon brandde in mijn nek , het asfalt trilde , mijn keel plakte van het stof en mijn waterfles was zo goed als leeg . Tot overmaat van ramp bleek de aanblik op de watervallen werkelijk zeer teleurstellend en hadden we deze moeite wel kunnen sparen. Net over de brug stond een jongen met een fietstaxi hoopvol te wachten op klanten en ik was even in dubio omdat ik het gênant vond om je rond te laten fietsen maar aan de andere kant gunde ik hem ook een klant. Ik vroeg wat het kostte als hij ons naar de grensovergang zou fietsen en hij antwoordde een dollar per persoon. Ik vroeg Ger zijn laatste 10 dollar en liet me voor dat geld samen met Pauline naar de grensovergang rijden en tijdens de tocht had ik alweer de neiging om uit te stappen omdat ik zag dat hij het erg zwaar had om in de enorme hitte vals plat te fietsen. We prezen hem voor de enorme prestatie , hij glom van trots en het zweet en nam breed lachend het geld in ontvangst . Waarna wij nog eenmaal omkijkend en zwaaiend de grensovergang overgang over liepen naar Zimbabwe.
Eenmaal bij de watervallen moesten we tien dollar per persoon meer betalen omdat we uit Nederland kwamen ….. Ondanks dat we het een vreemde actie vonden betaalden we wel . Een groep jongelui stond te dansen en te zingen op de maat van de ritmische djembé trommels die mijn hartslag versnelden. Er werden kitscherige souvenirs aangeboden langs de kant van de weg waar we hoe pijnlijk ook , zonder een blijk van al teveel belangstelling langs liepen. Eenmaal in het park werden we verwelkomd door een oase van groen en beneveld door duizenden waterdruppels dat omhoog spatte van het met donder en geweld naar beneden vallende water en zo de omgeving vochtig hielden. We volgden route twaalf wat inhield dat je vanaf twaalf uitzichtpunten de watervallen kon bekijken en volgden de nummers over een mooi geplaveid pad door een oase van groen dat bijna een regenwoud te noemen was. Het was er verrukkelijk koel , door het vochtige klimaat groeiden er reuzen van baobab bomen , vochtige huizen hoge varens schuilden onder het bladerdak van zacht wuivende palmen , waterdruppels weerspiegelden de regenboog kleuren op de heerlijk geurende bloemen . Ik waande me in wonderland en genoot intens van alle kleuren en geuren , langzaam werden we klam van de minuscule kleine druppels die zich hechtte op onze hoofd haren en wenkbrauwen, alles en iedereen straalde en glinsterde , mijn huid leek wel gehydrateerd en voelde vol en glad.
De Victoria watervallen werden gevoed door de machtige Zambezi rivier, die het water met een enorme kracht en snelheid over een honderd acht meter hoge rotswand naar beneden duwde. Per seconde kletterde er een miljoen liter water over de rotswand en het gedonder van de watervallen was dan ook op een afstand van veertig kilometer te horen. De nevel en de regenboogkleurige mist van het vallende water stegen tot een hoogte van meer dan vierhonderd meter en waren met mooi weer liefst twintig kilometer verderop nog zichtbaar.
Het was werkelijk ongelooflijk mooi we stonden bij de grootste, breedste en mooiste watervallen van Afrika waar het water nu eens niet vanaf een berg naar beneden donderde maar zich door een enorme scheur in het land naar beneden stortte. Lokale stammen noemden de watervallen Mosi-oa-Tunya, ‘de rook die dondert’. Met een breedte van zeventienhonderd acht meter was het , het grootste watergordijn van de wereld.
Er zwommen mensen in de poelen vlak voordat het water naar beneden stortte ook wel Devils pool'. genoemd en ik vond het dan ook behoorlijk eng om naar te kijken omdat ik verwachtte dat ze elk moment mee gesleurd zouden worden en daar wilde ik geen getuige van zijn. Ik rilde toen een man op de rand van de afgrond ging staan , ook al was er dan geen sterke stroming hij kon zomaar uit glijden of wat dan ook. Nadat we alle uitzichtpunten hadden gehad belandde we in een gezellig restaurant en nuttigden er een heerlijke lunch en lesten er onze enorme dorst met de heerlijkste vruchtensappen ooit .
Tijdens onze wandeling naar het dorp verwonderde ik me over de vrolijk geklede vrouwen die gezellig kletsend met zware boodschappen tassen over de spoorlijn liepen huiswaarts keerden. Het kon dan wel de kortste weg zijn maar ook de gevaarlijkste. Plat varkens en apen zochten naar voedsel restanten op en langs de spoorlijn. De hitte was bijna ondraaglijk en we pasten ons aan , aan het tempo van de Afrikaan. Eenmaal in het dorp vergaapte ik me aan alle authentieke gebruiksvoorwerpen en sierraden die werden aangeboden. Ik kocht twee kettingen en armbanden die gemaakt werden van papier- maché , twee prachtig beschilderde teakhouten schalen. De vrouw wikkelde mijn aankopen grondig in kranten papier en omwikkelde deze helemaal met tape. Toen ik buiten kwam wisselde Pauline net haar gegevens uit met een tandeloze man , hij bleek de verkoper van een groot aantal stenen beelden te zijn waarvan hij beweerde de maker te zijn maar dat ik ten zeerste betwijfelde. Zweet druppels parelden op mijn voorhoofd en ik ging nadat ik me had afgemeld bij de anderen naarstig op zoek naar een café om mijn dorst te lessen waar zij zich later bij mij aansloten en waar we onze dorst lesten op een terras in de schaduw en genoten van elk een halve liter pul lokaal koud bier. Daarna namen we de kortste weg terug naar de bus , waar ik zeer teleurgesteld was toen ik constateerde dat mijn waterfles weg was die ik er in achterliet. Mijn keel plakte alweer aan mijn verhemelte maar gelukkig deelde de chauffeur blikken gekoeld bier uit onder de reizigers.
Zimbabwe weer uit en Botswana weer in , er volgde dezelfde rituelen als bij ons vertrek , we dansten op natte dweilen en reden door plassen water , loketten schoven weer open en dicht en de stempels werden met veel omhaal geplaatst op de daarvoor benodigde papieren.
Eenmaal op de camping namen we een heerlijk uitgebreide douche en nuttigden een eenvoudig maal met nog meer bier voor de dorst. Kampvuren branden , als toetje namen we een Amarula en evalueerden met genoegen bij het vuur over de mooie dag . Olifanten ruzieden vlak achter onze tent en bewakers schoten te hulp en verdreven hen met hun zaklampen. Doordat de olifanten onderling door mokten en de bewakers constant zwaaiend met hun lampen ze uit elkaar probeerden te halen werd het een bijna slapeloze nacht. Maar de aarde draaide door , een nieuwe dag brak aan en de rust keerde weder tussen de olifanten.
Liefs Rita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
