Storm

Nata 07 – 09 – 2019

Verblijf Pelican Camp

Lieve allemaal ,

Dansend tussen de uitwerpselen van de olifanten en afgebroken takken ruimden we de auto in, ontbeten , vulde de picknick mand en gingen onderweg richting Nata. We reden over deels goede maar ook slechte wegen , langs kilometers lange maisvelden die Landbouwprojecten van de overheid waren. Een olifant , een handvol struisvogels en wilde honden kruisten ons pad. Enkel eindeloze vertes en een oorverdovende stilte waarin gedachten dwarrelden en duikelden.

De reis werd onderbroken door een district stop in niemandsland en omdat het een vreemde onwerkelijke situatie was begrepen we in eerste instantie de wild gebarende man die zich zo opwond ook niet en toen de man bijna ontplofte omdat we hem verdwaasd vanuit de auto aan bleven staren begreep Pauline ineens dat we eruit moesten om onze schoenen en autobanden te desinfecteren , waarop we dan ook gedwee gehoor gaven. Toen we Nata naderde veranderde het landschap het bestond enkel uit wit zand, hoge termietenheuvels en de Mokolwane palmbomen.

Het dorpje Nata dat op de kruising tussen de weg van Maun naar Kasane en Francistown lag , lag er verlaten bij .We tankten en vulden onze voorraad aan met verse groenten en fruit en reden door naar het geplande kamp Elepant Sands , dat er zo troosteloos verlaten en onderkomen bijlag dat we meteen besloten om er niet te overnachten en uitweken naar Pelican Camp dat een eindje verderop lag. Eerlijk gezegd was ik blij dat we doorreden want ik had het wel een beetje gehad met de tumult die de olifanten veroorzaakten ’s nachts.

Nadat we de boel hadden geïnstalleerd liep ik naar het zwembad waar ik in alle rust mijn mail en dagboek bijwerkte onder het genot van een koel drankje. Na enkele uurtjes sloten ook Ger en Pauline zich bij mij aan en brachten we kletsend de verdere tijd door. We kozen voor een eenvoudig maal en eenmaal weer bij de tent sneden we twee dikke uien klein met twee dikke aardappelen die we in blokjes sneden en bakten deze in een ketel boven het vuur daarna mikten we er een restant nassi en curry bij mengden alles en lieten het langzaam heet worden.

Er stak een stevige wind op en ik besloot me eerst te douchen in de daarvoor bestemde open ruimte , een stenen hut met rieten dak zonder deuren waarin een toilet en douche waren. Toen ik weer buiten kwam constateerde ik dat het nog harder waaide en al snel zwol de wind aan van bries naar storm. Ger had een mooie door Pauline gemaakte Quelt achter de auto gehangen zodat we een beetje beschut konden eten zonder al te veel zand op ons bord. Ik volgde het voorbeeld van de anderen dook de tent , viste mijn dons jas uit de tas die ergens diep onderin opgeborgen was en schoof bij aan tafel waar ik blij verrast reageerde over de heerlijke smaak van de prak bij elkaar gevoegde restanten. De borden knerste over de tafel , ik kneep mijn ogen bijna dicht en zette mijn capuchon op tegen het op waaiende zand om de ergste schade te beperken. De wind joeg over de verlaten vlaktes , onze gezichten werden gezandstraald , de koude sneed door onze botten en al snel besloten we de boel op te ruimen. We brachten alles in veiligheid en doken de tent in waar we gedreven door de koude in de slaapzakken kropen en ik al snel overmand werd door de slaap en weg zonk in vergetelheid.

Liefs Rita