Ambtenaren
Door: Rita
Blijf op de hoogte en volg Rita
08 Juli 2020 | Namibië, Shakawe
Shakawe 27 – 08 – 2019
Verblijf Shakawe River lodge
Lieve allemaal ,
Het was heerlijk om in de open lucht onder de sterrenhemel te slapen , contouren van traag lopende giraffen schoven voorbij onder een flonkeren sterrenhemel . De natuur kende geen rust , trilde en gonsde van nachtelijke geluiden die ik niet allemaal kende maar die net als de Afrikaanse trommels mijn hart sneller deden slaan. Om zes uur stond ik op om te fotograferen alvorens ik aan de dagelijks terug kerende ochtend rituelen begon.
Het gras langs het asfalt kleurde rood als karmijn , termieten heuvels reikten tot aan de boomtoppen. Overstekende koeien en geiten , niemand had haast , de wereld trok traag voorbij. Bij het verlaten van het Ghanzi district was een checkpoint waar ze vroegen of we vers vlees bij ons hadden , dit ter voorkoming van verspreiding van mond en klauwzeer. We mochten door rijden en kwamen langs enkele schamele hutten waarvan de bewoners koopwaar aanboden langs de kant van de weg. Donkere contouren van bomen op de geel gekleurde aarde, de eerste botten uit en droegen witte of geel gekleurde bloesem tussen fris groene blaadjes. Op een kruispunt stonden een groep agenten te lummelen en Boudewijn die het klappen van de zweep kende adviseerde ons via het radiocontact dat we precies voor de witte streep moesten stoppen en geen millimeter erover want dan werd je beboet. Eenmaal bij het kruispunt draaide een vijftal hoofden richting streep en auto . Ger stopte keurig , keek overdreven naar links en rechts over het eindeloze lege land waar in de verste verte geen auto viel te bekennen , wachtte nog even en trok op waarop vijf hoofden teleurgesteld weg draaiden en hun gesprek voort zetten.
Tijdens onze reis leerden we een heilig ontzag te hebben voor iedereen die in uniform gestoken was. Haalden op verzoek traag de auto leeg , desinfecteerden schoenen en autobanden in de daarvoor bestemde baden en poelen met desinfectans , wachtte gedwee op stempels voor gesloten loketten waarachter de ambtenaar tergend langzaam zijn koffie dronk en antwoordde beleefd op hun snauwende of gebiedende toon. Bij de grensovergang van Botswana vond ik een paspoort dat op de toilethouder bij het dames toilet lag , ik herkende de vrouw op de pasfoto die eveneens als wij geduldig in de rij had staan wachten en holde ermee naar buiten. Daar zag ik dat ze net in haar auto stapte waarop ik wild zwaaiend met het paspoort naar toe liep waarop zij wachtte en uitstapte en het paspoort uitbundig dankend in ontvangst nam.
Tijdens de lunch leurde Pauline keer op keer met uitgedroogde abrikozen die iedereen weigerde en ik besloot ze ’s avonds met ander fruit in witte wijn te laten wellen in de koelkast voor de volgende dag tijdens de lunch.
De weg naar Shawaka was lang , slecht , heet en dor. Ger sliep , ieder was in gedachten. Palen met gekleurde lappen omwikkeld langs de kant van de weg duidden aan waar iemand woonde en op die hoogte moest je de bush in. Daar er door de rupsen aangevreten baobab bomen nog geen groen meer te halen viel waren de olifanten die het graag aten vertrokken naar andere oorden. De rupsen kwamen mee met de mensen die er zich huisvestten en gingen boeren. De bomen werden in het najaar bezocht door duizenden rupsen die werden gedroogd en door de bevolking werden gegeten als lekkernij.
In het vlakke landschap van de Kalahari rezen de vierhonderd meter hoge Tsodilo Hills op als duidelijk herkenbare bakens in het weidse land. De heuvels waren vol van rotstekeningen. Dateringen wezen uit dat minstens dertigduizend jaar geleden groepjes San tussen de heuvels woonden. Tsodilo Hills was voor de San een heilige plaats - een plaats waar ze in contact stonden met hun voorouders en de sjamanen vanuit trance de tekeningen op de rotsen schilderden. Sinds 2001 stonden de heuvels met haar honderden tekeningen op de werelderfgoedlijst van Unesco.
Tsodilo Hills was geen plaats die men zomaar even bezocht. Zonder four wheel drive was het beslist niet mogelijk om de zandweg naar de heuvels te rijden. De rit van een kleine vijftig kilometer vanaf de asfaltweg langs de Okavango rivier nam een tot twee uur in beslag.
Vanuit de verte was goed te zien dat de Tsodilo Hills eigenlijk bestonden uit een groep van vier heuvels die in grootte verschillen. De grootste heuvel werd de mannelijke heuvel genoemd, de andere heuvels waren de vrouwelijke, kind en kleinkind. De mannelijke heuvel was met vierhonderd meter het hoogst, gevolgd door drie honderd meter van de vrouwelijke heuvel terwijl het kind slecht veertig meter hoog was.
Het leek erop dat de vrouwelijke heuvel de belangrijkste heuvel was. Er zijn bijzonder veel tekeningen gevonden en de heuvel had bovendien een bron. Water in zo'n droog gebied is natuurlijk van levensbelang. De San geloofden dat Tsodilo Hills de geesten van hun doden bevatten en dat de machtige goden in de grotten van de vrouwelijke heuvel leven.
De school was uit en vrolijk zwaaiende kinderen stonden langs de kant van de weg terwijl hun ouders bij elkaar groepten voor een praatje in de schaduw van een boom. Na vijfhonderd kilometer hobbelen over slechten wegen kwamen we eindelijk aan in Shawaka , lieten het zand achter ons en streken neer aan de voet van de Delta en keken verheugd naar de twee vierkante meter dor gras aan de oever van de Okavango rivier. Ik was blij met de enorme steilrand zodat we geen last zouden hebben van de nijlpaarden en rustig konden slapen . Ook de krokodillen hadden aan onze kant van de oever geen schijn van kans.
De zon zakte weg achter de enorme bloeiende rietpluimen. We aten een geurig gekruide groenteschotel met runderstoof , vuren brandden en met gedempte stemmen boomden we nog lang na over de problemen van Afrika en nadat iedereen al in diepe rust was genoot ik van een heerlijke douche en zonk daarna weg in een diepe slaap.
Liefs Rita
Verblijf Shakawe River lodge
Lieve allemaal ,
Het was heerlijk om in de open lucht onder de sterrenhemel te slapen , contouren van traag lopende giraffen schoven voorbij onder een flonkeren sterrenhemel . De natuur kende geen rust , trilde en gonsde van nachtelijke geluiden die ik niet allemaal kende maar die net als de Afrikaanse trommels mijn hart sneller deden slaan. Om zes uur stond ik op om te fotograferen alvorens ik aan de dagelijks terug kerende ochtend rituelen begon.
Het gras langs het asfalt kleurde rood als karmijn , termieten heuvels reikten tot aan de boomtoppen. Overstekende koeien en geiten , niemand had haast , de wereld trok traag voorbij. Bij het verlaten van het Ghanzi district was een checkpoint waar ze vroegen of we vers vlees bij ons hadden , dit ter voorkoming van verspreiding van mond en klauwzeer. We mochten door rijden en kwamen langs enkele schamele hutten waarvan de bewoners koopwaar aanboden langs de kant van de weg. Donkere contouren van bomen op de geel gekleurde aarde, de eerste botten uit en droegen witte of geel gekleurde bloesem tussen fris groene blaadjes. Op een kruispunt stonden een groep agenten te lummelen en Boudewijn die het klappen van de zweep kende adviseerde ons via het radiocontact dat we precies voor de witte streep moesten stoppen en geen millimeter erover want dan werd je beboet. Eenmaal bij het kruispunt draaide een vijftal hoofden richting streep en auto . Ger stopte keurig , keek overdreven naar links en rechts over het eindeloze lege land waar in de verste verte geen auto viel te bekennen , wachtte nog even en trok op waarop vijf hoofden teleurgesteld weg draaiden en hun gesprek voort zetten.
Tijdens onze reis leerden we een heilig ontzag te hebben voor iedereen die in uniform gestoken was. Haalden op verzoek traag de auto leeg , desinfecteerden schoenen en autobanden in de daarvoor bestemde baden en poelen met desinfectans , wachtte gedwee op stempels voor gesloten loketten waarachter de ambtenaar tergend langzaam zijn koffie dronk en antwoordde beleefd op hun snauwende of gebiedende toon. Bij de grensovergang van Botswana vond ik een paspoort dat op de toilethouder bij het dames toilet lag , ik herkende de vrouw op de pasfoto die eveneens als wij geduldig in de rij had staan wachten en holde ermee naar buiten. Daar zag ik dat ze net in haar auto stapte waarop ik wild zwaaiend met het paspoort naar toe liep waarop zij wachtte en uitstapte en het paspoort uitbundig dankend in ontvangst nam.
Tijdens de lunch leurde Pauline keer op keer met uitgedroogde abrikozen die iedereen weigerde en ik besloot ze ’s avonds met ander fruit in witte wijn te laten wellen in de koelkast voor de volgende dag tijdens de lunch.
De weg naar Shawaka was lang , slecht , heet en dor. Ger sliep , ieder was in gedachten. Palen met gekleurde lappen omwikkeld langs de kant van de weg duidden aan waar iemand woonde en op die hoogte moest je de bush in. Daar er door de rupsen aangevreten baobab bomen nog geen groen meer te halen viel waren de olifanten die het graag aten vertrokken naar andere oorden. De rupsen kwamen mee met de mensen die er zich huisvestten en gingen boeren. De bomen werden in het najaar bezocht door duizenden rupsen die werden gedroogd en door de bevolking werden gegeten als lekkernij.
In het vlakke landschap van de Kalahari rezen de vierhonderd meter hoge Tsodilo Hills op als duidelijk herkenbare bakens in het weidse land. De heuvels waren vol van rotstekeningen. Dateringen wezen uit dat minstens dertigduizend jaar geleden groepjes San tussen de heuvels woonden. Tsodilo Hills was voor de San een heilige plaats - een plaats waar ze in contact stonden met hun voorouders en de sjamanen vanuit trance de tekeningen op de rotsen schilderden. Sinds 2001 stonden de heuvels met haar honderden tekeningen op de werelderfgoedlijst van Unesco.
Tsodilo Hills was geen plaats die men zomaar even bezocht. Zonder four wheel drive was het beslist niet mogelijk om de zandweg naar de heuvels te rijden. De rit van een kleine vijftig kilometer vanaf de asfaltweg langs de Okavango rivier nam een tot twee uur in beslag.
Vanuit de verte was goed te zien dat de Tsodilo Hills eigenlijk bestonden uit een groep van vier heuvels die in grootte verschillen. De grootste heuvel werd de mannelijke heuvel genoemd, de andere heuvels waren de vrouwelijke, kind en kleinkind. De mannelijke heuvel was met vierhonderd meter het hoogst, gevolgd door drie honderd meter van de vrouwelijke heuvel terwijl het kind slecht veertig meter hoog was.
Het leek erop dat de vrouwelijke heuvel de belangrijkste heuvel was. Er zijn bijzonder veel tekeningen gevonden en de heuvel had bovendien een bron. Water in zo'n droog gebied is natuurlijk van levensbelang. De San geloofden dat Tsodilo Hills de geesten van hun doden bevatten en dat de machtige goden in de grotten van de vrouwelijke heuvel leven.
De school was uit en vrolijk zwaaiende kinderen stonden langs de kant van de weg terwijl hun ouders bij elkaar groepten voor een praatje in de schaduw van een boom. Na vijfhonderd kilometer hobbelen over slechten wegen kwamen we eindelijk aan in Shawaka , lieten het zand achter ons en streken neer aan de voet van de Delta en keken verheugd naar de twee vierkante meter dor gras aan de oever van de Okavango rivier. Ik was blij met de enorme steilrand zodat we geen last zouden hebben van de nijlpaarden en rustig konden slapen . Ook de krokodillen hadden aan onze kant van de oever geen schijn van kans.
De zon zakte weg achter de enorme bloeiende rietpluimen. We aten een geurig gekruide groenteschotel met runderstoof , vuren brandden en met gedempte stemmen boomden we nog lang na over de problemen van Afrika en nadat iedereen al in diepe rust was genoot ik van een heerlijke douche en zonk daarna weg in een diepe slaap.
Liefs Rita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
