Buiten aards
Door: Rita
Blijf op de hoogte en volg Rita
02 September 2020 | Botswana, Gweta
Gweta 09 – 09 – 2020
Verblijf Planet Baobab
Lieve allemaal ,
Om half vijf werd ik ruw gewekt door het luidruchtig vertrek van de anderen die op pad gingen voor een ochtendwandeling over de zout vlakte. Doordat ik ’s avonds al had aangegeven dat ik niet mee liep omdat het me gewoon heerlijk leek om even alleen te zijn in deze totale leegte bleef ik nog even liggen en luisterde naar hun stemmen die langzaam weg stierven.
Om zes uur stond ik op en wat ik toen zag overtrof mijn stoutste dromen. Blij verrast , ontroerd , bleef ik enkele minuten als aan de grond genageld staan. De sfeer was buitenaards , de wereld bestond enkel nog uit oppervlak en lucht die elke minuut leek te veranderen. De opkomende zon bracht lichte variaties in het kleurenspectrum aan , haar licht speelde met het stof , dustdevils draaiden als stoffige slurven rond aan de horizon. Er heerste een volkomen stilte , geen wind , geen geritsel van bladeren , niets helemaal niets. Vacuüm ; alleen het suizen van mijn bloed in mijn oren. Wolken trokken voorbij langs een helblauwe achtergrond, veranderden van vorm, splitsen zich af en gingen coalities aan met andere wolken , luchtspiegelingen lieten bergen herrijzen en meren stromen. De tijd stond stil
Het eiland had een buitenaardse uitstraling. De baobab bomen leken deel uit te maken van de grillig gevormde rotspartijen. Her en der stonden ze in groepjes op het strand, sommige al meer dan duizend jaar.
De stenen muur op de heuvel bleek een plaats te omringen waar initiatierituelen werden uitgevoerd. Lang daarvoor vormde het eiland een vesting waar de lokale stammen zich verscholen voor vijandige invallen. Het eiland was dan ook bezaaid met potscherven uit die periode. Kleine witte kraaltjes gemaakt van de schaal van struisvogeleieren toonden aan dat ook de Bosjesmannen hier ooit rond zwierven.
Ik vergat dat ik op aarde was , het voelde als een andere planeet.
Triljarden tonnen super hete exploderende waterstofatomen klommen langzaam omhoog en wierpen een rode gloed over het witte zout strand en de duizend jaar oude baobab bomen. Het was prachtig.
Terwijl ik mijn koude handen warmde aan de mok zag ik vanaf mijn klapstoeltje drie stippen naderen aan de horizon en ik realiseerde me dat ik nog in mijn nachtgoed liep. Ik dook de tent in , waste me met de natte washandjes van het Kruidvat die een uitkomst waren , waar sanitaire ruimtes en water ontbraken en huiverde toen ik me weer in de stoffige kleding liet glijden , maakte gebruik van de auto spiegel en voorzag mijn gezicht van een vette crème.
Het drietal reageerde matig enthousiast op mijn vraag of het een mooie wandeling was geweest en ik prees mezelf gelukkig met mijn keuze dat ik alleen achter was gebleven. We ontbeten , braken de boel op en om tien uur namen we afscheid van de voor mij mooiste plek op aarde.
Hotsend en schommelend door kuilen en gaten volgden wij de enorme stofwolk door het mulle zand die de bus van Boudewijn achterliet , hij reed alsof de duvel hem op de hielen zat en ik vroeg Ger vaart te minderen toen er een fietser opdook uit het stof zodat de man niet weer verdween in een volgende wolk , de fietser zwaaide vrolijk en lachte een stralende lach.
Eindelijk kwamen we op het asfalt aan dat overigens ook nogal te wensen over liet , we reden niet al te hard , slingerden over de weg en ontweken zo de enorme klapgaten zoals Pauline ze noemde. Rond het middaguur arriveerden we in Gweta in het zand maar wel wat meer comfort. We kregen campsite twee en omdat ik de plek te klein vond voor vijf personen liep ik terug naar de receptie en vroeg voor meer ruimte. De man achter de balie keek mij vanachter zijn hoornen bril vorsend aan stond op , liep traag naar een andere ruimte en kwam terug met een enorm boek waar hij in keek en antwoordde ; t's alright, Madame. Nu ik toch bezig was vroeg ik meteen een voucher voor Wifi en keerde voldaan terug naar de groep waar ik mijn tent opzette in de schaduw van een rieten overkapping installeerde de boel en plofte daarna neer op een terras met een koel biertje waar ik alle berichten las over mijn zieke moeder en nam daarna een uitgebreide verkwikkende douche. De shampoo vlokken vlogen in het rond ik schrobde en boende alle poriën weer open en liet het warme water over mijn hoofd stromen. Mijn droge huid slurpte de body lotion gretig open ik liet me daarna moeiteloos in de schone kleding glijden.
Het was donker toen ik buiten kwam en de camping was sprookjesachtig verlicht, honderden lampionnen verlichtte de smalle paden en zette de omgeving in een sfeer van duizend en een nacht. Ik raakte gedesoriënteerd en dwaalde in stille verwondering rond over de paden.
Uiteindelijk kwam ik terug in het zand waar heerlijke geuren mij tegemoet kwamen en wij gezamenlijk genoten van een kruidig maal en waar ik onder een gonzende Melkweg met een overdaad aan glitters uiteindelijk weg gleed in een diepe slaap.
Liefs Rita
Verblijf Planet Baobab
Lieve allemaal ,
Om half vijf werd ik ruw gewekt door het luidruchtig vertrek van de anderen die op pad gingen voor een ochtendwandeling over de zout vlakte. Doordat ik ’s avonds al had aangegeven dat ik niet mee liep omdat het me gewoon heerlijk leek om even alleen te zijn in deze totale leegte bleef ik nog even liggen en luisterde naar hun stemmen die langzaam weg stierven.
Om zes uur stond ik op en wat ik toen zag overtrof mijn stoutste dromen. Blij verrast , ontroerd , bleef ik enkele minuten als aan de grond genageld staan. De sfeer was buitenaards , de wereld bestond enkel nog uit oppervlak en lucht die elke minuut leek te veranderen. De opkomende zon bracht lichte variaties in het kleurenspectrum aan , haar licht speelde met het stof , dustdevils draaiden als stoffige slurven rond aan de horizon. Er heerste een volkomen stilte , geen wind , geen geritsel van bladeren , niets helemaal niets. Vacuüm ; alleen het suizen van mijn bloed in mijn oren. Wolken trokken voorbij langs een helblauwe achtergrond, veranderden van vorm, splitsen zich af en gingen coalities aan met andere wolken , luchtspiegelingen lieten bergen herrijzen en meren stromen. De tijd stond stil
Het eiland had een buitenaardse uitstraling. De baobab bomen leken deel uit te maken van de grillig gevormde rotspartijen. Her en der stonden ze in groepjes op het strand, sommige al meer dan duizend jaar.
De stenen muur op de heuvel bleek een plaats te omringen waar initiatierituelen werden uitgevoerd. Lang daarvoor vormde het eiland een vesting waar de lokale stammen zich verscholen voor vijandige invallen. Het eiland was dan ook bezaaid met potscherven uit die periode. Kleine witte kraaltjes gemaakt van de schaal van struisvogeleieren toonden aan dat ook de Bosjesmannen hier ooit rond zwierven.
Ik vergat dat ik op aarde was , het voelde als een andere planeet.
Triljarden tonnen super hete exploderende waterstofatomen klommen langzaam omhoog en wierpen een rode gloed over het witte zout strand en de duizend jaar oude baobab bomen. Het was prachtig.
Terwijl ik mijn koude handen warmde aan de mok zag ik vanaf mijn klapstoeltje drie stippen naderen aan de horizon en ik realiseerde me dat ik nog in mijn nachtgoed liep. Ik dook de tent in , waste me met de natte washandjes van het Kruidvat die een uitkomst waren , waar sanitaire ruimtes en water ontbraken en huiverde toen ik me weer in de stoffige kleding liet glijden , maakte gebruik van de auto spiegel en voorzag mijn gezicht van een vette crème.
Het drietal reageerde matig enthousiast op mijn vraag of het een mooie wandeling was geweest en ik prees mezelf gelukkig met mijn keuze dat ik alleen achter was gebleven. We ontbeten , braken de boel op en om tien uur namen we afscheid van de voor mij mooiste plek op aarde.
Hotsend en schommelend door kuilen en gaten volgden wij de enorme stofwolk door het mulle zand die de bus van Boudewijn achterliet , hij reed alsof de duvel hem op de hielen zat en ik vroeg Ger vaart te minderen toen er een fietser opdook uit het stof zodat de man niet weer verdween in een volgende wolk , de fietser zwaaide vrolijk en lachte een stralende lach.
Eindelijk kwamen we op het asfalt aan dat overigens ook nogal te wensen over liet , we reden niet al te hard , slingerden over de weg en ontweken zo de enorme klapgaten zoals Pauline ze noemde. Rond het middaguur arriveerden we in Gweta in het zand maar wel wat meer comfort. We kregen campsite twee en omdat ik de plek te klein vond voor vijf personen liep ik terug naar de receptie en vroeg voor meer ruimte. De man achter de balie keek mij vanachter zijn hoornen bril vorsend aan stond op , liep traag naar een andere ruimte en kwam terug met een enorm boek waar hij in keek en antwoordde ; t's alright, Madame. Nu ik toch bezig was vroeg ik meteen een voucher voor Wifi en keerde voldaan terug naar de groep waar ik mijn tent opzette in de schaduw van een rieten overkapping installeerde de boel en plofte daarna neer op een terras met een koel biertje waar ik alle berichten las over mijn zieke moeder en nam daarna een uitgebreide verkwikkende douche. De shampoo vlokken vlogen in het rond ik schrobde en boende alle poriën weer open en liet het warme water over mijn hoofd stromen. Mijn droge huid slurpte de body lotion gretig open ik liet me daarna moeiteloos in de schone kleding glijden.
Het was donker toen ik buiten kwam en de camping was sprookjesachtig verlicht, honderden lampionnen verlichtte de smalle paden en zette de omgeving in een sfeer van duizend en een nacht. Ik raakte gedesoriënteerd en dwaalde in stille verwondering rond over de paden.
Uiteindelijk kwam ik terug in het zand waar heerlijke geuren mij tegemoet kwamen en wij gezamenlijk genoten van een kruidig maal en waar ik onder een gonzende Melkweg met een overdaad aan glitters uiteindelijk weg gleed in een diepe slaap.
Liefs Rita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
