Rupara
Door: Rita
Blijf op de hoogte en volg Rita
22 Juli 2020 | Namibië, Mamili
Mamili 01 – 09 – 2019
Verblijf Rupara
Lieve allemaal ,
Hoe oneindig duizelde het uiteinde van de grond , de zon hing als een rode bal tussen een zwaar wolkendek , de hemel kleurde langzaam rood en weerspiegelde in het kalme water , vogels begroette vrolijk de nieuwe dag.
Om half acht volgden we een tweehonderd kilometer asfaltweg waarop we beslist niet mochten stoppen. Dorpen gleden voorbij , kleurrijk geklede zwarten kwamen uit hun hutten , vrouwen droegen emmers water op hun hoofd , het oogde gezellig bij de waterput , glanzende kinderogen speelden krijgertje in het stof , lachende , zwaaiende mensen begonnen aan de nieuwe dag.
Omega een , twee en drie gleden voorbij , stille getuigen van de genocide die er plaats vond in 1904 en waarbij ongeveer 80.000 niet genoemde Namibiërs omkwamen waar tegen de 1750 wel genoemde Duitsers een schril contrast vormden in de strijd tegen de opstandige Herero en Hottentotten.
Wuivende grashalmen langs de Kwando rivier , bomen werden groener en droegen witte en gele op mimosa lijkende bloesem. We dronken koffie op een pauzeplek en Boudewijn prutste met zijn navigatie systeem maar kreeg het echter niet aan de praat.
Wellicht zagen we er betrouwbaar uit want we kregen geen controle bij de politie posten en reden probleemloos het Napura Nationale park uit.
De bebouwing in Kongola bestond uit een handvol eenvoudige hutten voor de lokale bevolking, een kerkje, school, winkel en benzinestation. Hoewel het dorp langs een hoogspanningsleiding lag had het geen aansluiting op het elektriciteitsnet en het had ook geen toegang tot veilig drinkwater. We tankten en ik kocht zes tomaten voor twintig rand. Kinderen speelden langs de kant van de weg . De hutten met een vloeroppervlakte van enkele vierkante meter boden onderdak aan gezinnen , waar men lief had , huilde , lachte , verwekt en geboren werd in tijden van overvloed en schaarste , koude en hitte , ziekte en dood , oud en jong. Ze waren zwart , mooi , fier , trots en sterk.
Er groeide een boom op een termieten heuvel en ik leerde dat er zo eilanden in de rivier ontstonden en in de droge gebieden vormden de heuvels een noodopslag van voedingsstoffen en vocht . Het netwerk van tunnels geleidde het water beter in de grond, waardoor de plantengroei beter gedijde op en rond de heuvels. Zo waren gebieden met termietenheuvels beter in staat om droge periodes te overleven en daarom speelden zij een belangrijke rol in de strijd tegen de oprukkende woestijn.
Een film aan kleur trok aan mij voorbij , er graasden magere koeien langs de kant van de weg, prachtige vrouwen liepen heupwiegend naar hun hut , een vrouw met een baby in haar draagdoek sprokkelde hout zodat zij een vuur kon maken voor het avondmaal , middelbare scholieren met rugzak in frisse uniforms gestoken liepen lachend en pratend naar huis. Ik vroeg me in stilte af hoe ze alles zo schoon en fris hielden. Kinderen hadden een glijbaan gemaakt en gleden met plezier van de enorme bovengronds groeiende boom wortels.
Bij de ingang van het Mudumu National Park groepten apen nieuwsgierig kijkend bij elkaar. Ik gilde omdat Ger onverwacht fors remde voor een Bastergemsbok dat vlak voor de auto de weg over sprong maar het liep gelukkig goed af. Een giraffe keek met dromerige ogen toe en sloeg zijn lange wimpers neer , olifanten rukten takken van de bomen. We volgden een twintig kilometer mul zand pad toen de naam van het park ineens over ging over in het Mamila Nationaal park en waar we bivakkeerden in Rupara rest camp aan de oever van een droge rivier waar wilde zwijnen genoten van een modderbad.
Het open park diende als een grensoverschrijdende verbinding voor migratie van dieren tussen Angola , Botswana , Namibië en Zambia en een overvloed aan wild zoals olifanten , leeuwen , buffels vonden hier hun habitat. We bereikten dit paradijs dan ook zonder dat we de auto ook maar een keer verlieten en volgden strikt de gemarkeerde paden want de wateren herbergden vijf meter lange krokodillen en families van nijlpaarden, die zich 's nachts op de uiterwaarden waagden om zich te voeden.
Door de weelderige moerassen, dichte savanne en hoge rivierrieten kwamen er tijdens de droge wintermaanden grote kuddes olifanten samen op de eilanden Nkasa en Lupala. Maar het grootste deel van het jaar was het park overspoeld met overstromingswater..
Tot onze grote schrik constateerden we dat we citrusvruchten bij ons hadden en vergeten waren deze al eerder weg te geven , te eten of weg te gooien . Omdat we ’s nachts geen last wilde hebben van rusteloze olifanten die in staat waren de hele boel overhoop te halen omdat ze gek waren op citrusvruchten en al vanaf een kilometer afstand roken dat je ze bij je had , liepen Ger en ik een aantal honderd meter en gooiden de vruchten in het open veld ver van onze tent vandaan.
Daarna nam ik een stoel met een boek en ging voordat ik gecontroleerd had of er geen wild op een tak zat , zitten lezen in de schaduw. Opeens werd de rust verstoord omdat Boudewijn een luidruchtige aanvaring had met de man die het vuur van de Donkey kwam opstoken zodat wij ’s avonds warm konden douchen omdat hij vijf minuten te laat was. De man onderging stilzwijgend de kanonnade terwijl ik gegeneerd de andere kant op keek ……
Nadat de rust was weder gekeerd schrok ik even later op doordat er dieren luidruchtig kwamen aanlopen door het hoge gras . Het gras week en terwijl ik staande gespannen afwachtte wat er stond te gebeuren kreeg ik van pure opluchting de slappe lach toen bleek dat het vader en moeder zwijn waren met drie jongen , die eenmaal uit het gras rustig hun weg vervolgden over het pad.
Door alle onrust besloot ik een douche te nemen en terwijl Ger later een heerlijk pasta gerecht bereidde deed ik de was en hing de kleding op een waslijn die ik tussen twee bomen spande.
Ger en ik zaten die avond nog lang buiten en aan het brandende vuur overpeinsde ik in stille verwondering in de stilte onder de sterren dat de wereld dieper was dan de dag dacht.
Liefs Rita
Verblijf Rupara
Lieve allemaal ,
Hoe oneindig duizelde het uiteinde van de grond , de zon hing als een rode bal tussen een zwaar wolkendek , de hemel kleurde langzaam rood en weerspiegelde in het kalme water , vogels begroette vrolijk de nieuwe dag.
Om half acht volgden we een tweehonderd kilometer asfaltweg waarop we beslist niet mochten stoppen. Dorpen gleden voorbij , kleurrijk geklede zwarten kwamen uit hun hutten , vrouwen droegen emmers water op hun hoofd , het oogde gezellig bij de waterput , glanzende kinderogen speelden krijgertje in het stof , lachende , zwaaiende mensen begonnen aan de nieuwe dag.
Omega een , twee en drie gleden voorbij , stille getuigen van de genocide die er plaats vond in 1904 en waarbij ongeveer 80.000 niet genoemde Namibiërs omkwamen waar tegen de 1750 wel genoemde Duitsers een schril contrast vormden in de strijd tegen de opstandige Herero en Hottentotten.
Wuivende grashalmen langs de Kwando rivier , bomen werden groener en droegen witte en gele op mimosa lijkende bloesem. We dronken koffie op een pauzeplek en Boudewijn prutste met zijn navigatie systeem maar kreeg het echter niet aan de praat.
Wellicht zagen we er betrouwbaar uit want we kregen geen controle bij de politie posten en reden probleemloos het Napura Nationale park uit.
De bebouwing in Kongola bestond uit een handvol eenvoudige hutten voor de lokale bevolking, een kerkje, school, winkel en benzinestation. Hoewel het dorp langs een hoogspanningsleiding lag had het geen aansluiting op het elektriciteitsnet en het had ook geen toegang tot veilig drinkwater. We tankten en ik kocht zes tomaten voor twintig rand. Kinderen speelden langs de kant van de weg . De hutten met een vloeroppervlakte van enkele vierkante meter boden onderdak aan gezinnen , waar men lief had , huilde , lachte , verwekt en geboren werd in tijden van overvloed en schaarste , koude en hitte , ziekte en dood , oud en jong. Ze waren zwart , mooi , fier , trots en sterk.
Er groeide een boom op een termieten heuvel en ik leerde dat er zo eilanden in de rivier ontstonden en in de droge gebieden vormden de heuvels een noodopslag van voedingsstoffen en vocht . Het netwerk van tunnels geleidde het water beter in de grond, waardoor de plantengroei beter gedijde op en rond de heuvels. Zo waren gebieden met termietenheuvels beter in staat om droge periodes te overleven en daarom speelden zij een belangrijke rol in de strijd tegen de oprukkende woestijn.
Een film aan kleur trok aan mij voorbij , er graasden magere koeien langs de kant van de weg, prachtige vrouwen liepen heupwiegend naar hun hut , een vrouw met een baby in haar draagdoek sprokkelde hout zodat zij een vuur kon maken voor het avondmaal , middelbare scholieren met rugzak in frisse uniforms gestoken liepen lachend en pratend naar huis. Ik vroeg me in stilte af hoe ze alles zo schoon en fris hielden. Kinderen hadden een glijbaan gemaakt en gleden met plezier van de enorme bovengronds groeiende boom wortels.
Bij de ingang van het Mudumu National Park groepten apen nieuwsgierig kijkend bij elkaar. Ik gilde omdat Ger onverwacht fors remde voor een Bastergemsbok dat vlak voor de auto de weg over sprong maar het liep gelukkig goed af. Een giraffe keek met dromerige ogen toe en sloeg zijn lange wimpers neer , olifanten rukten takken van de bomen. We volgden een twintig kilometer mul zand pad toen de naam van het park ineens over ging over in het Mamila Nationaal park en waar we bivakkeerden in Rupara rest camp aan de oever van een droge rivier waar wilde zwijnen genoten van een modderbad.
Het open park diende als een grensoverschrijdende verbinding voor migratie van dieren tussen Angola , Botswana , Namibië en Zambia en een overvloed aan wild zoals olifanten , leeuwen , buffels vonden hier hun habitat. We bereikten dit paradijs dan ook zonder dat we de auto ook maar een keer verlieten en volgden strikt de gemarkeerde paden want de wateren herbergden vijf meter lange krokodillen en families van nijlpaarden, die zich 's nachts op de uiterwaarden waagden om zich te voeden.
Door de weelderige moerassen, dichte savanne en hoge rivierrieten kwamen er tijdens de droge wintermaanden grote kuddes olifanten samen op de eilanden Nkasa en Lupala. Maar het grootste deel van het jaar was het park overspoeld met overstromingswater..
Tot onze grote schrik constateerden we dat we citrusvruchten bij ons hadden en vergeten waren deze al eerder weg te geven , te eten of weg te gooien . Omdat we ’s nachts geen last wilde hebben van rusteloze olifanten die in staat waren de hele boel overhoop te halen omdat ze gek waren op citrusvruchten en al vanaf een kilometer afstand roken dat je ze bij je had , liepen Ger en ik een aantal honderd meter en gooiden de vruchten in het open veld ver van onze tent vandaan.
Daarna nam ik een stoel met een boek en ging voordat ik gecontroleerd had of er geen wild op een tak zat , zitten lezen in de schaduw. Opeens werd de rust verstoord omdat Boudewijn een luidruchtige aanvaring had met de man die het vuur van de Donkey kwam opstoken zodat wij ’s avonds warm konden douchen omdat hij vijf minuten te laat was. De man onderging stilzwijgend de kanonnade terwijl ik gegeneerd de andere kant op keek ……
Nadat de rust was weder gekeerd schrok ik even later op doordat er dieren luidruchtig kwamen aanlopen door het hoge gras . Het gras week en terwijl ik staande gespannen afwachtte wat er stond te gebeuren kreeg ik van pure opluchting de slappe lach toen bleek dat het vader en moeder zwijn waren met drie jongen , die eenmaal uit het gras rustig hun weg vervolgden over het pad.
Door alle onrust besloot ik een douche te nemen en terwijl Ger later een heerlijk pasta gerecht bereidde deed ik de was en hing de kleding op een waslijn die ik tussen twee bomen spande.
Ger en ik zaten die avond nog lang buiten en aan het brandende vuur overpeinsde ik in stille verwondering in de stilte onder de sterren dat de wereld dieper was dan de dag dacht.
Liefs Rita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
